Seriecolumnist Nick Boers, alias De Comakijker, bezoekt deze zomer de locaties van diverse legendarische tv-series aan de Amerikaanse oostkust. In de laatste aflevering: Boston, thuisstad van het oergezellige café uit de sitcom Cheers.

‘You wanna be where you can see our troubles are all the same. You wanna be where everybody knows your name.’ De toeristen die de Cheers Bar in Boston in lopen, kirren al van geluk bij de eerste tonen van het beroemde openingsdeuntje. Hier, bij de deur van wat vroeger de Bull & Finch Pub heette, staat ‘Where Everybody Knows Your Name’ op repeat. Gezellig.

Binnen is het, op een doordeweekse avond nota bene, al gigantisch druk. Dat de kleine, smalle, krappe bar (oftewel: de Bull & Finch) in de verste verte niet lijkt op de televisiebar, lijkt hier niemand te deren. Ze zijn zo overweldigd door de locatie – ‘Oh my god, we’re actually leaving Cheers,’ ratelt een jongen op weg naar de uitgang – dat ze amper door lijken te hebben dat er boven ook nog een ruimte is. Achter de gift shop, met allerhande merchandise (shirts, mokken, dvd’s, petten, enzovoort), vind ik een trappetje naar de ‘set bar’, waar het café uit de serie liefkozend is nagemaakt. Wie dat wil kan zelfs gaan zitten op ‘Norms plek’.

‘Wat kan ik voor je inschenken?’ Ik zit voor de tap, de enige plek die nog vrij is, want ik blijk natuurlijk niet de enige toerist die voorbij de souvenirshop heeft gekeken. Hier aan de bar en eromheen zit werkelijk van alles wat: van oudere echtparen tot overgetatoeëerde beach bodies, die zo van de Jersey Shore lijken te komen, tot mensen in Red Sox-tenues. Allemaal fans van een sitcom die al jaren van de buis is. ‘Ik snap het ook niet altijd,’ geeft de barman tussen neus en lippen door toe. Naast me komt een Spaans stel zitten dat geen woord Engels spreekt, maar wel precies weet waar we zijn. ‘Cheers!’

Mijn biertje (een lokale Fisherman’s Brew) is ondertussen geschonken in een authentiek Cheers-glas, dat ik voor een extra zeven dollar mee naar huis mag nemen. Ik bedank. Maar als ik trek heb, kan ik misschien nog wel één van ‘Sam’s starters’ bestellen of ‘Woody’s garden greens’. Om nog maar te zwijgen over de ‘ Norm burger’. De drang om uit elke Cheers-fan een munt te slaan is dusdanig doorgeslagen dat er verderop in Boston, op het plein van Faneuil Hall, nog een dependance is opgezet. Daar is een replica van de bar verbonden aan een terras. Veel verder van de gezellige sfeer die de serie zo beroemd maakte, kun je niet komen. 

Of ze nog vaste klanten hebben? Nee, dat denkt pub manager Brian niet. ‘De meeste mensen doen één biertje en vertrekken dan weer. Sommigen maken buiten alleen een foto.’ Het deert de zaak niet. Integendeel: het overgrote deel van de omzet wordt uit deze zomermaanden gehaald. ‘Je kunt niet meer naar Boston komen zonder hier binnen te stappen. Everybody knows Cheers.’ Tien jaar geleden hebben ze de naam officieel veranderd.

Dat daarmee het karakter van de ouderwetse pub verloren is gegaan, is jammer, maar het is niet anders. Brian haalt zijn schouders op, wat kan hij er nog van zeggen? De laatste aflevering van Cheers werd uitgezonden in 1993 – feestelijk gevierd door de hele cast in de Bull & Finch, zo valt nog te lezen op een ouderwets prikbord vol krantenartikelen. Dat is ruim twintig jaar geleden. Toch blijven ze van over de hele wereld komen. Misschien komt het door de continue herhalingen, of het feit dat de serie tegenwoordig ook op Netflix staat. Business is in ieder geval booming. En de serie zelf? Ja, natuurlijk had Brian een paar afleveringen gekeken voordat hij aan deze baan begon. ‘Het blijft een classic.’

Lees hier eerdere delen uit deze serie.