Master of None, begin deze maand uitgekomen bij Netflix, is goed, heel goed. Misschien wel te goed.

Het klinkt natuurlijk gek – te goed!? – maar de recensies voor de komedie van Aziz Ansari en Alan Yang zijn werkelijk unaniem positief. Master of None is ‘ onmiddellijk de beste komedie van het jaar’ ( The New York Times), ‘een serie die niet alleen valt onder het beste van Netflix, maar van tv in het algemeen’ ( HitFix), ‘je volgende grote liefde’ (Vulture) en ‘the definitive millennial comedy’ ( Salon).

In tien delen tackelen Aziz en zijn team zo’n beetje alle sociale mores en thema’s die een dertiger tegenkomt in de grote stad, van hippe lunches tot daten en relaties en - goed, je snapt het wel. Ansari pakt daarnaast ook nog even een paar rassenkwesties aan, zoals diversiteit in media, de verhoudingen binnen immigrantenfamilies (‘Master of None nails race perfectly’) en – alsof dat al niet genoeg was – ook nog wat seksisme. De aflevering ‘Ladies and Gentlemen’ vat zo’n beetje alles samen dat je mensen zou willen en moeten vertellen over modern feminisme en geslachtsongelijkheid.

Zelfs de trailer is goed

Afijn, ik kan nog wel even doorgaan, want het internet heeft de laatste maand zo’n beetje alles ontleed dat er leuk en mooi is aan de serie (voorop Aziz' ouders, gespeeld door zijn echte vader en moeder). Master of None is bedachtzaam, grappig, innovatief, met een fantastische cast en intens gefocust. Een tweede seizoen lijkt gezien het succes onvermijdelijk, maar het is de vraag of er voor Aziz en de zijnen nog iets over is gebleven om te behandelen.

Ziedaar dan, eindelijk, mijn probleem: Master of None is een pareltje, maar in mijn ogen te gepolijst. Er mist een rafelrandje, een onvolkomenheid. Ondanks al het nieuw gewonnen terrein, voelt de serie ook vooral heel vertrouwd. Het is bijna een samenvatting van alles dat de laatste twintig jaar is uitgekomen aan stadskomedies en romcoms. Licht neurotische, grappige New Yorker? Wil je Seinfeld of Louie? Een realistische, innovatieve, soms hartverscheurende romcom ? Ik heb Eternal Sunshine of the Spotless Mind of 500 Days of Summer nog voor je in de aanbieding.

Master of None perst het allemaal samen in tien afleveringen van een half uur en haalt daarbij, zoals in het geval van ‘Ladies and Gentlemen’ en ‘Indians on TV’, stevig uit, maar houdt dan plots in, zonder dat het de genadeklap toedient. Master of None biedt net dat beetje meer om onderscheidend te zijn, maar blijft tegelijkertijd ook aan de rustige, veilige kant.

Uiteindelijk is het toch vooral: heel, heel goed.