In detectiveserie Chasing Shadows zijn slachtoffers en daders (en detective) mensen die buiten het systeem vallen.

Inspecteur Sean Stone weigert consequent om de term serial killer in zijn mond te nemen: ‘Seriemoordenaars wonen in Hollywood. Meervoudige moordenaars zijn niet fascinerend, het zijn geen kwaadaardige meesterbreinen – de meesten zijn slechts opportunisten.’ Zijn koppigheid heeft ervoor gezorgd dat Stone van de afdeling Moordzaken is overgeplaatst naar Vermiste Personen. Daar moet de sociaal zwakke agent samenwerken met analist Ruth Hattersley, in alle opzichten Stone’s tegenpool: ze is warm, vriendelijk en betrokken. 
Stone doet alsof zijn nieuwe collega niet bestaat: hij trekt zich niets van haar aan en rijdt in zijn uppie vooruit naar verdachten en getuigen, omdat hij dan ‘ tenminste rustig kan nadenken in de auto’. Toch moeten ze samen op zoek naar de zestienjarige Taylor Davis, die zich na problemen met haar ouders en een drugs dealend vriendje inschrijft op een zelfmoord-website, alvorens te verdwijnen. 
 
Chasing Shadows-bedenker Rob Williams probeert met zijn vierdelige serie een verband te leggen tussen de jaarlijks tweehonderdvijftigduizend tot driehonderdduizend vermiste Britten en de twee tot vijftien seriemoordenaars die momenteel actief zijn in Groot Brittannië. Hij wilde echter niet ‘gewoon een misdaadserie’ maken, schrijft hij in de begeleidende persmap. ‘Het gaat over mensen die buiten het systeem vallen – niet alleen de slachtoffers, maar ook de daders. Je zal geen lange scène tegenkomen waarin een sadistisch genie uitlegt hoe hij een zeventiende-eeuws Spaans gedicht naspeelt terwijl hij jonge schoonheidskoninginnen omlegt. Daar ben ik – net als de held van de serie – niet in geïnteresseerd.’ Geen hyperintelligente seriemoordenaars die kat-en-muis- spelletjes spelen met de politie dus, maar juist dat gegeven maakt de serie onvoorspelbaar en aangrijpend. 
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   De onenigheid tussen Stone en Hattersly bereikt aan het eind van de eerste aflevering haar climax; als Stone zijn telefoon opzettelijk niet opneemt, besluit Hattersly zelf op onderzoek uit te gaan – met desastreuze gevolgen. De daaropvolgende vooruitblik van een minuut op aflevering twee is nog spannender dan de complete eerste aflevering. U moet even door alle opbouw en introducties heen bijten, maar dan heeft u deze zomer weer een kortstondige serieverslaving te pakken.