Eerder deze week mocht ik door allerlei logistieke onhandigheden een interview afnemen in een praktisch uitgestorven parkeergarage. Tussen een paar auto’s in, audiorecorder in de hand, waande ik mij even onderdeel van het duo Woodward en Bernstein. Terwijl ik mij afvroeg waarom er eigenlijk zo weinig series over journalisten zijn, wist ik ook gelijk het antwoord.

Journalisten op televisie zijn er meer dan genoeg (Zoe in House of Cards, Olly en Kate in Broadchurch en zelfs Carrie in Sex and the City – om er maar een paar te noemen), maar zelden waagt men zich echt aan een serie over journalistiek. Alsof het vak van media maken zelf niet te vertalen is naar de media. Veel van het journalistenwerk is tenslotte ook gewoon kantoorwerk: bellen, mailen, schrijven. Voor elke Woodward en Bernstein zitten er ontelbare journalisten 24/7 aan een bureau.

De pogingen die er gedaan zijn, zijn dan ook vaak kantoorsitcoms (herinnert iemand zich nog Just Shoot Me?) of simpelweg niet heel succesvol. The Newsroom, hoewel nog beloond met een paar Emmy’s, wist in drie seizoenen nooit echt de harten van de kijker te veroveren. Het vijfde seizoen van The Wire, dat aanzienlijke aandacht gaf aan de burelen van de Baltimore Sun, werd en wordt door het merendeel van de liefhebbers gezien als het slechtste seizoen.

Tenminste, door iedereen die geen journalist is.

Journalisten zelf lopen doorgaans weg met deze spaarzame uitingen van het vak. Ik ken bijna geen collega die niet smulde van Jeff Daniels’ regelmatige tirades over wat het nieuwsvak nou eigenlijk in moet houden – al was er verder een hoop op te merken over de ouderwetse, digibete mindset op en achter de set van The Newsroom.


Aaron Sorkin is niet zo’n fan van het internet, zullen we maar zeggen.

David Simon, de oud-journalist achter The Wire, gaf vorig weekend een interessant en vermakelijk interview aan Vulture. Daarin legde hij, al dan niet onbedoeld, de vinger op de zere plek. Er is een ‘gangster chic’, waarin alles dat stoer en straat is ons dusdanig aanspreekt dat het de rest – zelfs ons moreel kompas – overstijgt. Waarom kijken naar een grijze eindredacteur die taalfouten corrigeert als je ook Marlo Stanfield hebt?

Goed, ik denk dat het probleem uiteindelijk ergens anders ligt en ook dat etaleert David Simon uiteindelijk mooi als hij de interviewer begint te corrigeren ('Jij werkt voor New York Magazine?') en Vulture even te kakken zet. Journalisten weten het altijd beter. Of het nou gaat om politiek, sport of muziek. Op alle vlakken willen ze ons vertellen wat we wel en niet moet geloven – en in sommige gevallen zelfs wat we wel of niet moeten kijken… Journalisten zijn betweters en niemand zit toch elke week te wachten op een preek?