Begin vandaag vast met kuchen, dan kun je je vrijdagochtend ziek melden, twitterden fans elkaar van de week. Het nieuwe seizoen van de politieke thriller House of Cards is een gebeurtenis; voor bingeviewers wordt dit een memorabele Valentijnsdag, ook al gaat het er op het scherm liefdelozer aan toe dan ooit.

Je begint er argeloos aan, tot je langzaam de keel wordt dichtgeknepen van de spanning met op driekwart een gebeurtenis die het equivalent is van een klap in het gezicht en tot slot geeft Francis Underwood, let op die initialen, je nog even de middelvinger. Nee, de vier afleveringen die wij van tevoren zagen stelden bepaald niet teleur.

De eerste scène zet de toon. Een donker park, sirenes, het geluid van helikopters, twee rennende mensen: wat gebeurt hier? Maar dan volgt de close up die in een keer de stop trekt uit de opgebouwde dreiging:  het zijn Frank en Claire maar, op hun ochtendrennetje. En toch. Zoals die twee daar staan in hun strakke zwarte outfits zouden ze  ook een stel inbrekers kunnen zijn. Of hitmen. Er klopt iets niet aan het plaatje. Het is over the top, zoals de wolken in een schilderij van Carel Willink ook net wat echter dan echt zijn, en daardoor vervreemdend.

Het nieuwe seizoen van deze noir thriller is in alle opzichten een verhevigde versie van het eerste. Het is allemaal net wat dramatischer: de lichtval, de kleding ( monotoon, sober), het plot is verdicht, de spanning gestegen. En Kevin Spacey’s dictie is nog wat zwaarder aangezet. Hij spuugt zijn d’s als kogels zijn mond uit. Dat kun je gekunsteld noemen, wij noemen het theatraal. Dat daarbij de werkelijkheid af en toe iets wordt losgelaten, is een bewuste keuze die heel goed uitpakt.

Trailer (alleen kijken als je het eerste seizoen hebt uitgekeken...)

De teerling is geworpen. Frank en Claire hebben in het eerste seizoen laten zien waartoe ze in staat zijn, de strijd om de macht is geaccelereerd en op dat punt zeilen we seizoen twee binnen: in volle vaart. Frank Underwood werkt zich omhoog, er staat meer op het spel, elke beslissing weegt zwaarder en een misstap kan fataal zijn. Maar zijn verleden achtervolgt hem, zoals we direct in de eerste aflevering zien. Er wordt gejaagd op de jager .

De taal is gedragen, met fraaie, ritmisch geschreven dialogen - de vergelijking met Shakespeare moet een keer vallen en scenarist  Beau Willimon geeft toe dat zijn oeuvre een inspiratiebron is - vol metaforen over het dierlijke, bloed, het slagveld. ‘The road to power is paved with hypocrisy. And casualties,’ zegt Underwood. Over Claire: ‘I love her more than sharks love blood’. Van haar komt dit enorme statement: ‘I’m willing to let your child wither and die within you.’ Wie zich nog afvroeg hoe ver deze eigentijdse Lady MacBeth bereid is te gaan, heeft nu het antwoord. Over lijken.
 
‘ Alle politici zijn moordenaars of moeten bereid zijn om moordenaars te zijn,’ zei schrijver en showrunner Willimon woensdag in The Telegraph. ‘Dit [House of Cards] is de dramatisering van that thing dat ze in zich hebben, dat ze in staat stelt om het onuitsprekelijke te doen, of dat nou het faciliteren van de dood van een parlementslid is, of 100,000 man de oorlog insturen.’

Willimon stamt uit een familie van beroepsmilitairen; zijn beide opa’s vochten in WOII, zijn vader zat 31 jaar bij de marine. Dat de politieke keuze van vandaag morgen de dood kan betekenen van degene naast je of jouzelf,  hoef je hem niet te vertellen. Kijk naar de oorlog in Irak, zegt Willimon. ‘Ik heb de wijsheid niet in pacht, maar ik vraag je: met duizenden dode Amerikaanse soldaten en duizenden doden elders, is dat dan meer of minder stuitend dan wat we Francis Underwood zien doen?’

Volgens Willimon is er helemaal niets hyperrealistisch aan House of Cards: dit is zijn waarheid. Het is oorlog. En in House of Cards is Washington het slagveld.

Het volledige tweede seizoen van House of Cards, is vanaf 14 februari te zien op Netflix. (Net als het eerste seizoen, overigens).