Maandag begint Suits (RTL4, 21.25 uur), een serie over de nieuwe medewerker van een prestigieus advocatenkantoor, zonder juridische opleiding, maar met een fotografisch geheugen.

Edelachtbare,

Suits is een smet op het blazoen van de Nederlandse televisie en de advocatuur. Denkt u eens terug aan Perry Mason, Matlock of The Defenders. Dat waren nobele dienaars van het recht , die de kijker – de jonge kijker! – inspireerde om goed te doen, om zich te verdiepen in de wet en zo schuldigen en onschuldigen van elkaar te scheiden. Wat is van dat ideaal nog over? Ons vak is uitgehold door de soapperikelen van Ally McBeal, beschadigd door de perverse excentriekelingen van Boston Legal en beladen met een reputatie van corruptie en machtswellust door – weliswaar fantastische – series als The Good Wife en Damages. Om Suits aan dit rijtje toe te voegen zou niets minder dan abject en infaam zijn, edelachtbare. Wat voor boodschap geeft deze serie de kijker mee als zij een personage als Mike Ross (Patrick J. Adams) – een wietverslaafde fietskoerier, een loser – toe laat treden tot ons vak? Met zijn fotografische geheugen bedriegt hij niet zomaar zijn collega’s, maar de werkelijke kenner van de wet. Dat dit wordt toegestaan door zijn mentor, de arrogante topadvocaat Harvey Specter (Gabriel Macht), is een frauduleuze daad die ons allen in een kwaad daglicht stelt.

Denk daarbij aan het voorbeeld dat Specter stelt. Een patser, enkel gericht op macht en rijkdom. Die alles – alles! – zal doen om zijn doelen te bereiken. Dat kunnen we toch niet toestaan, edelachtbare? We moeten een voorbeeld stellen, hier en nu. Laten we ons eens niet mee laten sleuren door de uitzonderlijke kwaliteiten van de acteurs en schrijvers in kwestie, maar hun een halt toeroepen en deze smet eens en voor altijd wegpoetsen .

DE AANKLAGER 

Edelachtbare,

Ik zou u allereerst willen wijzen op bewijsstuk A, de eerste aflevering die maandagavond te zien is. Daarin zal u duidelijk worden dat, inderdaad, Mike Ross en Harvey Specter niet onmiddellijk de beste voorbeelden zijn. Maar in deze rechtbank handelen wij toch niet op onze eerste indruk? Ja, Mike is ‘slechts’ een fietskoerier, maar hij is zeker geen loser. Hij toont charme, vernuft, empathie en bovenal doorzettingsvermogen. Dat hij, dankzij hard werken (en een beetje geluk), toe weet te treden tot ons vak is lovenswaardig. En een voorbeeld voor iedere rechtenstudent die denkt het nooit te zullen redden.

Dan nog iets. Harvey Specter is inderdaad arrogant, een groot liefhebber van mooie auto’s en pakken (zijn we dat niet allemaal?), maar hij gaat altijd eerlijk te werk. Nee, niet in zijn methoden, dat geef ik toe. Maar u weet net zo goed als ik dat het recht en de waarheid niet altijd dicht bij elkaar liggen. Om die waarheid boven tafel te krijgen moet soms onoorbaar gehandeld worden. Daar weet mijn collega, de aanklager, ongetwijfeld alles van.

Suits is geen kwalijke serie, edelachtbare. Het is gestileerde realiteit, waarin de echte strijd niet altijd in de rechtbank plaatsvindt, maar in achterkamertjes. Waarin het draait om schikkingsvoorstellen, en ja, om het willen winnen. De advocatuur kan hard zijn, veeleisend. De concurrentiestrijd is immens. Dat kunnen we toch niet ontkennen? In Suits komt de cliënt er in ieder geval altijd het best vanaf. Dat kan van onze wereld niet altijd gezegd worden.

Maar het is niet aan mij om u te zeggen wat u moet doen, edelachtbare. Ik kan u alleen maar vragen om te wachten tot maandagavond met uw vonnis.

De verdediging