Series worden beter als de personages baarden laten staan, betoogt De Comakijker.

Movember is dan weliswaar over zijn top heen, maar dat maakt de baard niet minder belangrijk. Televisueel gezien natuurlijk (onze eigen baardgroei is belabberd). Seriefans kennen het begrip ‘jumping the shark’ wel: het moment waarop een show afgegleden is tot in een diep dal. Het omgekeerde daarvan is ‘growing a beard’.

Dat hebben we, geven we toe, niet zelf bedacht. De dames en heren van tvtropes.org (klikken op eigen risico) hebben voor zo’n beetje elk verhaaltechnisch fenomeen een term bedacht. Een al dan niet getrouwde man komt laat thuis na een avondje stappen en strompelt de woonkamer in. Dan gaat ineens het licht aan en zien we zijn vrouw zitten. Dat is de ‘Lightswitch Surprise’. Geen idee wat de locatie van je nieuwe (beoogde hit)serie moet worden? New York City doet het altijd goed, de stad die iedereen kent in Amerika c.q. de wereld. Alles is beter met een beetje ‘Big Applesauce’. ‘Lampshade Hanging’ is misschien wel het ultieme voorbeeld: opzettelijk de aandacht op een plottruc leggen, zodat de kijker erom kan lachen en het laat voor wat het is. Waarom een lampenkap? Maakt het uit? Precies.



Terug naar de baarden. Series worden beter met baardgroei.  Hoe we dat weten? Star Trek: The Next Generation. Met babyface Jonathan Frakes als secondant Riker was er niet veel aan, maar vanaf het moment dat er wat haartjes op de kin gingen groeien, ging het zienderogen beter. The Next Generation werd een onvervalste hit in de jaren negentig.



We kunnen de lijn ook doortrekken naar individuele personages. Weet iedereen nog hoe Walter White er aan het begin van Breaking Bad uitzag? Hij had weliswaar een snorretje, maar dat maakte hem juist een sulletje. Kale kop en een stoere sik en ineens heb je drugskoning Heisenberg .



Twijfelt u nog? The Shield dan, waarin David Rees Snell zo ’n vier seizoenen lang geen enkele rol van betekenis speelde. Hij was de politieagent op de achtergrond; lid van de hoofdcast, maar soms had hij niet meer dan een zinnetje per aflevering. (Waardoor hij overigens al wel onze favoriet werd, maar dat daargelaten). De man liet een baard staan en ja hoor, hij kreeg een (minieme) plotlijn, extra zinnen en werd gewoon een aanzienlijk beter personage. Dat ie het baardje voor de laatste afleveringen afschoor, konden we hem dan ook gewoon vergeven. (Hij had nog wel een stoer litteken).



Dit leidt ons uiteindelijk tot ons huidig comakijkproject, Sons of Anarchy ( laatste aflevering volgende maand). Kijk eens naar die weelde aan wilde haargroei. Dat moet toch zeker de beste serie aller tijden zijn? Nou ja, oké, misschien hebben we het niet altijd bij het juiste eind.