Schatgraven in het oeuvre van componist Ennio Morricone

Het blijft een prachtig tijdverdrijf voor iedere rechtgeaarde muziekliefhebber: schatgraven in het oeuvre van componist Ennio Morricone. De Italiaanse filmmuzieklegende heeft een schier oneindige reeks aan soundtracks geschreven. Obscure horrorfilms en morsige Italiaanse b-films werden naar een hoger niveau getild door een rake soundtrack van de bebrilde maestro.

De verslavende dwaaltocht door Morricones universum wordt vereenvoudigd door een stroom aan uitputtende cd-boxen en propvolle playlists van streamingsdiensten. Talloze muziekstijlen klonteren samen en vormen een nieuwe soundtrack in je hoofd. Morricone gaat aan de haal met ieder denkbaar genre: bossanova, cocktailjazz, avant-garde-experiment, rock, exotica, postromantiek en neobarok. En met enig fortuin stuit je dan op onontdekte Morricone-pareltjes zoals zijn muziek voor het vergeten westernmeesterwerkje Il grande silenzio, horrorklassieker The Thing en de erotische b-film Quando L’Amore è Sensualità.

Hoe dieper je graaft in Morricones muziekhoofd, hoe groter het ontzag wordt voor ’s mans grenzeloze inventiviteit en maakplezier.

Diezelfde verwondering overvalt je ook bij het zien van de avondvullende documentaire Ennio van regisseur en vriend Giuseppe Tornatore. In dit zeer persoonlijke filmportret babbelt Morricone relaxed over zijn verleden en muziekvisie. Schitterend is het filmfragment waarin Morricone de melodische vondst ontrafelt voor een vroege pophit: Mina’s Se Telefonando. Alsof hij zijn eureka-moment weer voor het eerst beleeft. Zelfs zijn vroege muziekexperimenten met improvisatiegroep Nuova Consonanza komen voorbij. ‘We wilden traumatische klanken maken,’ vertelt hij gortdroog.

Morricone biedt een zeldzaam kijkje in zijn werkkamer. Van het opdiepen van vele jeugdherinneringen tot verrassend soepele, geriatrische fitnessoefeningen. De verplichte loftuitingen van bewonderaars als Bruce Springsteen, Dario Argento en Quincy Jones ontbreken niet, maar Tornatore kiest gelukkig voor een recht-uit-het-hart aanpak. Een spraakzame, oprechte Morricone richt het woord tot de kijker en neemt je ruim twee uur op reis. Na afloop is iedereen een beetje Morricone-fan.