Venetië, 1998. In het legendarische Palazzo del Cinema stapt de Duitse cineast Tom Tykwer het podium op. Na een korte introductie gaat hier straks zijn derde speelfilm Lola rennt in première, een even ambitieuze als experimentele productie waarin drie varianten op hetzelfde verhaal worden verteld. Zal de verzamelde pers er iets van heel laten? Wordt dit zijn definitieve doorbraak? De jonge filmmaker houdt zijn hart vast.
Scenario 1
Tykwer stuntelt het podium op: struikelt over een snoer, krijgt een glas water over zich heen. Het publiek bescheurt zich. Met een nat pak en een rode kop mompelt hij iets over de filosofische thema’s van de film: toeval, het lot. Maar de zaal blijft lachen. Met een verbolgen ‘Fuck you!’ druipt hij ten slotte af. De pers is naderhand genadeloos. ‘Pretentieuze onzin,’ luidt de consensus. Tykwer krijgt geen eigen projecten meer van de grond en gaat uiteindelijk maar werken voor een pulpstudio.
Scenario 2
Tykwer leidt de film keurig in, maar na de eerste scène loopt de projector vast. De filmrol raakt onherstelbaar beschadigd. Wegens deadlinestress waren er nog geen kopieën gemaakt; Lola rennt is voorgoed verloren. Verslagen brengt Tykwer nog wel de door hemzelf gecomponeerde filmmuziek uit – die vervolgens zo aanslaat dat hij maar besluit fulltime dj te worden.
Scenario 3
Tykwer warmt het publiek kundig op met wat geslaagde grappen en een lofzang op zijn hoofdrolspeelster Franka Potente. Na afloop geeft de pers hoog op over de energieke stijl en originele inhoud van de film. Tykwer vertrekt al snel naar Hollywood en Lola rennt verwerft de status van moderne cultklassieker.
Twee van deze scenario’s speelden zich af in parallelle universums. Welke?