Tarantino's nieuwe podcast zit vol persoonlijke anekdotes

‘Weet je wat ze in Holland op friet doen in plaats van ketchup?

Wat?

Mayonaise.

Ga weg!

Echt man, ik heb het ze zien doen, ze verdrinken hun frieten in die shit.’

In deze inmiddels iconische scène uit Quentin Tarantino’s hippe misdaadklassieker Pulp Fiction (1994) bespreken huurmoordenaars Jules en Vincent de ‘kleine verschillen’ tussen Amerika en Europa. Als Nederlander ben je altijd extra kritisch wanneer ‘Holland’ in een film ter sprake komt, maar er is geen woord van gelogen. We verdrinken onze frieten inderdaad in mayonaise.

Quentin Tarantino kon het weten, want toen hij in 1992 het script voor de film schreef leefde hij in Amsterdam. Zijn debuutfilm Reservoir Dogs draaide op het festival van Cannes en Amsterdam werd Tarantino’s uitvalbasis voor de Europese festivaltour van die film. Tussen alle plichtplegingen door werkte hij aan wat zijn beste film zou worden: Pulp Fiction.

Dat deed hij overigens niet alleen. De Canadees Roger Avary (1965), een goede vriend van de twee jaar oudere Tarantino, kwam ook naar Amsterdam en schreef mee.

Avary en Tarantino hadden elkaar leren kennen toen ze eind jaren tachtig in de gerenommeerde videotheek Video Archives in Los Angeles werkten. Daar discussieerden ze met klanten over de films en vatten ze het idee op om samen films te gaan maken.

De twee bemoeiden zich uitvoerig met elkaars scripts, waarvan uiteindelijk delen terecht zouden komen in films als Reservoir Dogs, True Romance, Natural Born Killers en vooral Pulp Fiction. Het verhaal van bokser Butch die weigert een gevecht te verliezen en uiteindelijk met misdaadbaas Marcellus in handen valt van een sadistische verkrachter (‘Bring out the gimp’), was bijvoorbeeld een idee van Avary.

Toch staat op de titelrol dat Pulp Fiction ‘written and directed’ is door Quentin Tarantino en moest Roger Avary genoegen nemen met de vermelding ‘story by’. Waar hij zich later in interviews veelvuldig over zou beklagen. Ook de beroemd geworden quote over de homo-erotische subtekst van Top Gun in de film Sleep with Me (‘You can ride my tail anytime!’) kwam Avary wel erg bekend voor. Hij had dat namelijk ooit tegen zijn goede vriend Quentin Tarantino gezegd. Dezelfde Tarantino die in Sleep with Me filmnerd Sid speelt, die komt met deze hilarische theorie.

Tarantino heeft overigens nooit ontkend dat het idee in Pulp Fiction van Avary was, of dat hij de Top Gun-theorie van hem gehoord had, maar omdat de uitwerking van hem was zag Tarantino het probleem niet. Avary wel. Die voelde zich gepasseerd en de vriendschap tussen beide mannen was na deze voorvallen wel bekoeld. Ondanks het eclatante succes van Pulp Fiction (Gouden Palm én Oscar voor beste scenario) zouden de twee niet meer samenwerken.

Totdat de twee begin dit jaar bekend maakten samen een podcast te gaan presenteren. Gebaseerd op hun beginjaren bij Video Archives. Want hoewel hun vriendschap op een wel heel laag pitje was komen te staan, zocht Tarantino in 2019 weer contact. Hij had Avary gehoord in schrijver Brett Easton Ellis’ The B.E.E. Podcast en speelde al jaren met het idee om zelf ook een podcast te beginnen.

Toen Video Archives in 1995 failliet verklaard werd had Tarantino de hele inboedel opgekocht en de videotheek – waar hij zo’n vijf jaar met veel plezier gewerkt had – in zijn eigen huis laten nabouwen. Wat nou als hij en oud-collega Avary daar aan de hand van de collectie films van de videotheek een podcast zouden beginnen?

Het kostte Tarantino weinig moeite om Avary te overtuigen (‘Ik heb Quentin altijd beschouwd als een broer, en daar heb je wel eens ruzie mee.’) en samen lieten ze begin juni in een persbericht weten zich op de vernieuwde samenwerking te verheugen. ‘We hadden nooit gedacht dat we dertig jaar nadat we achter de toonbank van Video Archives stonden, weer precies hetzelfde zouden doen als toen: gepassioneerd praten over films en VHS.’

Te oordelen naar de eerste twee afleveringen van The Video Archives Podcast zit het wat betreft die passie wel goed. En gelukkig laat Avary zich niet – zoals anderen vaak overkomt in gesprek met Tarantino – door diens enthousiaste en energieke geratel imponeren. Avary doet net zo hard mee, en blijkt over nog veel meer interessante filmtheorieën te beschikken. Bijvoorbeeld over cultfilms Dark Star en Cocaine Cowboys in aflevering 1, en over Bondfilm Moonraker in aflevering 2.

Het is niet altijd eenvoudig de stemmen van beide mannen uit elkaar te houden (tip: de kakellach is van Tarantino), en je moet er ook wel de tijd voor willen nemen, want aflevering twee duurt ruim twee uur. Maar hun filmkennis is enorm, de schat aan persoonlijke anekdotes verhelderend, en hun enthousiasme zeer aanstekelijk.

Na elke film schuift Avary’s dochter Gala nog even aan en geeft ze haar mening over de besproken film. Gala is al even filmgek als beide mannen en het is prettig de mening van een jonger iemand te horen over deze oude films, maar dit is niet haar feestje en dat weet ze zelf ook. In aflevering 2 laat ze zich dan ook lachend door Tarantino wegsturen met de verfrissend directe woorden: ‘Thank you Gala, and now it’s time to f.o.’