In het Madrid van de jaren tachtig was de jonge Pedro Almodóvar een van de belangrijkste culturele gangmakers. De excentrieke filmauteur (toen tevens zanger en drag queen) floreerde tijdens de zogeheten La Movida Madrileña: de hedonistische tegencultuur die ontstond in de hoofdstad na de dood van dictator Francisco Franco. In de woorden van Almodóvar: ‘Franco moest sterven opdat ik kon leven.’
De punkmentaliteit van de beweging en de nieuw verworven vrijheid rondom kunst en seksualiteit zijn prominent aanwezig in het vroege werk van Almodóvar. Neem bijvoorbeeld zijn tweede speelfilm Labyrinth of Passion (1982), waarin de hyperseksuele popster Sexilia verliefd wordt op een homoseksuele prins uit het Midden-Oosten.
Met Labyrinth of Passion maakte Almodóvar een tijdsdocument van de culturele renaissance die gaande was, maar er is nog een reden dat in de Franse tv-documentaire Antonio Banderas et Pedro Almodovar – Du désir au double (Nathalie Labarthe, 2022) deze film wordt uitgelicht. Het markeert namelijk de start van de samenwerking tussen Almodóvar en acteur Antonio Banderas, die een kleine rol in de film speelt. ‘Zijn moeder heeft hem gebaard, maar ik heb hem gebaard als acteur,’ vertelt Almodóvar half grappend in archiefbeelden van een televisieinterview. Het zijn inderdaad de gewaagde films van Almodóvar die Banderas tot populair sekssymbool verheffen in de jaren tachtig. Zelfs Madonna had een oogje op hem. Maar de kracht van de rollen die Banderas speelt in Almodóvars oeuvre zit meer onder de oppervlakte. Het zit bijvoorbeeld in de gevoelige en gelaagde manier waarop homoseksuele liefde wordt verbeeld, zoals wanneer Banderas deel uitmaakt van een mannelijke driehoeksverhouding in Law of Desire (1987).