Bruce Wayne is in The Batman niet meer de nonchalante playboy

In 2000 werkt schrijver/regisseur Darren Aronofsky (Requiem for a Dream, Black Swan) aan een script gebaseerd op Frank Millers belangrijke Batman-comic: Year One. Het is een paar jaar na Joel Schumachers campy en lachwekkende Batman & Robin (1997), en Aronofsky wil een heel andere kant op met Gotham City’s gemaskerde wreker. Batman moet rauwer, realistischer, en somberder. Net als de misdaaddrama’s uit de jaren zeventig. Een soort Death Wish meets French Connection meets Batman.

Aronofsky weet ook al wie de rol van de gekwelde Bruce Wayne, alias Batman, moet gaan spelen: Joaquin Phoenix. Maar studio Warner Bros. zet een streep door die rekening. Veel te cynisch en niet wat de fans willen.

Inmiddels is duidelijk dat Aronofsky zijn tijd zo’n twintig jaar vooruit was. Joaquin Phoenix zal inderdaad opduiken in een DC Comics film, maar niet als Batman. Phoenix stuurt het superheldengenre een totaal andere kant op met zijn indrukwekkende vertolking in Todd Phillips’ rauwe en cynische karakterstudie Joker (2019).

Ook in Matt Reeves’ uitstekende The Batman, dat vanaf 3 maart in de Nederlandse bioscopen draait, zijn veel van Aronofsky’s ideeën terug te vinden. Reeves baseert zich deels op Millers Batman: Year One, maar is in de film net iets verder in de ontwikkeling van Bruce Wayne. Volgens Reeves pikken we Batman in zijn film op in ‘year two’.

Precies zoals Aronofsky voor ogen stond doet The Batman denken aan de films uit Hollywoods roemruchte jaren zeventig (met name aan Chinatown en Klute), maar ook aan David Finchers sombere en cynische meesterwerkjes Se7en en Zodiac. Se7en komt uit 1995 en die jaren negentig horen we weer terug in Batmans lijflied: Nirvana’s ‘Something in the Way’, een song over eenzaamheid en isolatie.

Bij een rauwe en realistische comic-verfilming horen acteurs die hun sporen verdiend hebben in rauwe en realistische films. Vandaar dat de hoofdrollen in The Batman gespeeld worden door acteurs die regelmatig opduiken in het Amerikaanse indie-genre: Robert Pattinson (Bruce Wayne/Batman), Zoë Kravitz (Selina Kyle/Catwoman), Jeffrey Wright (Inspecteur Gordon) en Paul Dano (Edward Ashton/The Riddler).

Datzelfde viertal is op 24 februari bij elkaar gebracht voor een online persconferentie over The Batman. Hieronder – per acteur – hun belangrijkste uitspraken:

De Britse acteur laat weten dat ie boven alles blij en opgelucht is dat de film eindelijk aan het publiek getoond kan worden. ‘Vijf jaar geleden begon Matt Reeves aan zijn film en een jaar of drie geleden werd ik erbij betrokken. De opnamen – tijdens de pandemie – waren slopend en duurden alles bij elkaar zo’n vijftien maanden. Het is goed dat het nu eindelijk zover is.’

En over Reeves’ veel rauwere kijk op de personages: ‘Bruce Wayne is in deze film niet de coole, nonchalante playboy die alles onder controle heeft. Deze Bruce lijdt nog steeds onder de moord op zijn ouders en heeft zichzelf volledig verwaarloosd. Wat hem overeind houdt is zijn alter ego, Batman. Maar wanneer hij het pak aantrekt wordt Bruce een heel ander mens. Iedere crimineel met wie hij vecht is voor hem de moordenaar van zijn ouders. Bruce raakt verslaafd aan Batman. Want in Batmans wereld is alles goed of slecht, zwart of wit. Het is pas wanneer Selina Kyle in zijn leven komt, dat hij grijstinten gaat zien.’

De ster uit onder meer de serie Big Little Lies bekeek voor haar rol van Catwoman heel veel kattenfilmpjes, zodat ze de bewegingen kon imiteren. Op haar achtste kreeg ze al taekwondo-les, wat niet alleen goed uitkwam bij de vechtscènes, maar haar ook het zelfvertrouwen had gegeven dat bij Catwoman hoort. Het moeilijkst was voor haar te vergeten wie al eerder Catwoman hadden gespeeld. ‘Maar het mooie aan het script voor The Batman was dat we ook veel aandacht hebben voor wie Selina Kyle is. Waardoor ik gewoon een mens kon spelen, en niet alleen een superheld.’

Inspecteur Gordon speelt een grote rol in The Batman, want hij is de eerste die in de jonge wreker gelooft en ziet dat ze eigenlijk hetzelfde willen: daders straffen voor hun misdaden. ‘Het mooie van deze film is dat we terugkeren naar waar het in 1939 allemaal mee begon: het oplossen van mysteries en misdrijven [Batman komt voor het eerst voor in Detective Comic #27 uit 1939, red.]. In de beginjaren werd Batman dan ook ‘de beste detective ter wereld’ genoemd, en je kan zeker in het eerste deel van onze film zien waarom dat zo was. Ook het rauwe realisme van die oude Batman-comic zie je terug.’

Als kind was Dano (Little Miss Sunshine, There Will Be Blood) geobsedeerd door komiek Jim Carrey. Toch lijkt zijn Riddler geen moment op Carrey’s Riddler – in groen latex pak vol vraagtekens – uit Joel Schumachers Batman Forever. Dano’s Riddler is veel realistischer, loopt in een groene parka en draagt een zelfgefabriceerd masker. ‘Regisseur Matt Reeves zag voor de Riddler geen schurk uit een stripverhaal voor zich, maar iemand als de Zodiac Killer. Veel realistischer dus, wat de Riddler volgens mij juist een stuk enger maakt. En het bood mij ook de mogelijkheid om het personage persoonlijk te maken. Ver weg van bijvoorbeeld Carrey’s versie. Ik kan als acteur sowieso nooit doen wat andere acteurs voor mij hebben gedaan. Daar word ik ook niet voor betaald. Ik word gekozen om wat ík aan een personage kan toevoegen.’