One Night in Miami: vier Afro-Amerikaanse iconen in één film

Het klinkt als de aanzet van een mop: activist Malcolm X, bokskampioen Cassius Clay, footballster Jim Brown en soulzanger Sam Cooke brengen samen een avond door in een hotelkamer in Miami. Maar zo gebeurde het echt, op 25 februari 1964.

Clay (pas 22 en nog niet omgedoopt tot Muhammad Ali) heeft die avond zijn eerste wereldtitel behaald en gaat dat vieren op de hotelkamer van Malcolm X, zijn spirituele mentor. Die laatste heeft ook Brown en Cooke uitgenodigd, die met enige tegenzin komen opdagen. De sportman en muzikant gaan liever de bloemetjes buiten zetten, maar hun gastheer heeft andere plannen: een avondje bomen onder het genot van een schaaltje ijs.

Tot zover de historische feiten, zoals beschreven in diverse biografieën. Wat de vier beroemde Afro-Amerikanen die avond precies bespraken, is verder niet bekend. Maar het bleef allicht niet bij beleefd gekeuvel. Allemaal bevonden ze zich op een keerpunt in hun leven: Clay verklaarde de volgende dag in een persconferentie dat hij ging toetreden tot de omstreden Nation of Islam, X stond juist op het punt diezelfde club te verlaten, Brown wilde stoppen met football en Cooke had net zijn eerste politieke song geschreven: de instantklassieker ‘A Change is Gonna Come’.

De nieuwe Amazonfilm One Night in Miami, van debuterend regisseur (en gevierd actrice) Regina King, laat zien hoe de avond mogelijk is verlopen. Scenarist Kemp Powers, die zijn eigen, gelijknamige toneelstuk uit 2013 bewerkte, vertelt in interviews dat zijn fantasie meteen op hol sloeg toen hij voor het eerst iets over de bijzondere ontmoeting las: ‘Het voelde een beetje alsof ik de zwarte Avengers had ontdekt.’

Dat betekent gelukkig niet dat Powers superhelden van zijn personages heeft gemaakt. Zonder hun iconische reputaties veel geweld aan te doen weet hij ze diepmenselijk neer te zetten – sterk, oprecht, bevlogen, maar ook ijdel en opportunistisch. Daarbij is de film perfect gecast: de relatief onbekende hoofdrolspelers hebben elk een heel eigen energie en vullen elkaar prachtig aan.

Een beetje toneelmatig blijft het allemaal wel, met de nadruk op die ene, ietwat claustrofobische locatie en lange, gewichtige dialogen. Maar erg is dat niet: de film is visueel mooi verzorgd en dramatisch afwisselend genoeg. De verbale actie heeft – heel toepasselijk – veel weg van een bokswedstrijd, waarin plagerige stootjes vakkundig worden afgewisseld met rake klappen. In deze match staan echter niet alleen ego’s op het spel. Zoveel maakt de aangrijpende slotsequentie wel duidelijk.