In de Telefilm Boy Meets Gun krijgt het kalme bestaan van filosofiedocent Maarten Moreau een compleet andere dimensie wanneer hij bij toeval een pistool in handen krijgt. Waar hij voorheen vrijwel onzichtbaar door het leven stapte, geeft het wapenbezit hem ineens een identiteit. ‘Er ontstaat een soort romance met zijn pistool. Intussen wordt hij gekaapt door een parasitair en verslavend idee,’ vertelt regisseur Joost van Hezik. ‘Alsof zijn mannelijkheid is opgelapt.’
Aanvankelijk stond Van Hezik (37) een omgekeerde versie van Taxi Driver voor ogen. Over iemand die gekrenkt is in zijn mannelijkheid en snakt naar geweld. Maar dan, in tegenstelling tot het hoofdpersonage Trevor Bickle uit de filmklassieker van Martin Scorsese, vanuit een hoofdpersoon die alles heeft: een prima baan, een leuk gezin en financiële zekerheid. ‘Dat verhaal kwam niet van de grond. Tot mijn scenarist (Willem Bosch, red.) bedacht om een wapen als personage op te voeren.’
Hoofdpersoon Moreau (Eelco Smits, ‘fantastische acteur: de Nederlandse Jake Gyllenhaal’) krijgt in Boy Meets Gun te maken met een wat slonzige politie-inspecteur, mooi vertolkt door Helen Kamperveen. Deze politievrouw is nog herstellende van een alcoholverslaving, waardoor het haar ontbreekt aan scherpte om misdadigers te ontmaskeren.
Voor de acteursregie kon Van Hezik terugvallen op zijn opleiding aan de Amsterdamse Theaterschool waar hij in 2010 afstudeerde: ‘Op de set gaat mijn zorg allereerst uit naar de acteurs. Die moeten zich op hun gemak voelen. Ik beschouw acteurs als autonome kunstenaars die op hun best zijn als ze hun eigen inspiratie kunnen gebruiken en zelf verantwoordelijkheid nemen.’
Van Heziks carrière kende tot dusver een gevarieerd verloop. Hij studeerde psychologie, maakte als theaterregisseur naam bij De Toneelschuur en realiseerde de serie TreurTeeVee voor de VPRO. Over niet al te lange tijd hoopt hij zijn eigen bioscoopfilm te draaien: ‘Daartoe ben ik op aarde. Die andere dingen heb ik gedaan zonder te weten dat ik filmmaker wilde worden. Sinds ik daarachter ben gekomen, valt alles op zijn plek. Alsof alles in het teken stond van mijn toekomst als filmregisseur en ik nu eindelijk compleet ben.’