De films van Éric Rohmer worden alleen maar beter in tijden van Tinder en TikTok. Drie van zijn films worden de komende tijd uitgezonden op TV5, waaronder Les nuits de la pleine lune (1984).

Het is even schrikken aan het begin van Les nuits de la pleine lune (1984). Een grijze lucht, een nieuwbouwwijk. Dat zijn we niet gewend van Éric Rohmer (1920-2010), wiens films zich altijd afspelen in romantische decors: het Bretonse strand van Conte d’été (1996), het Zwitserse meer van Le genou de Claire (1970), het zomerse park in Parijs van La femme de l’aviateur (1981). Hoezo zitten we nu opeens in Marne-la-Vallée, het Almere van Frankrijk, waar de betonnen huizen nog in aanbouw zijn? Al snel wordt duidelijk wat er aan de hand is. Louise is hier zojuist komen wonen met haar vriend, een opgeruimd type. En dit burgerlijke leven bevalt haar maar half. Daarom heeft ze een geheime studio in Parijs, waar ze lange gesprekken voert met de erudiete maar ietwat opdringerige Octave. Meestal gaat het over de nuances van haar liefdesleven. Louise verlangt naar iets anders dan wat ze heeft, maar het lukt haar niet een knoop door te hakken.

Het is een typische Rohmer-situatie, net als het dilemma van Félicie in Conte d’hiver (1992). Ze twijfelt tussen twee mannen, een filosoof en een kapper. Maar eigenlijk denkt ze nog steeds aan die droomman, die ze op een strandvakantie ontmoette. Ze had haar adres voor hem op een papiertje geschreven. Het klopte bijna. Ja, ze woonde in de rue Victor Hugo, op nummer 36. Maar het was in Levallois, niet Courbevoie. Zou ze hem ooit nog weer eens tegenkomen, misschien toevallig op een donderdagmiddag in de bus? Of moet ze zich neerleggen bij de realiteit, omdat grote liefde nu eenmaal niet voor iedereen is weggelegd?

Tijdens de Éric Rohmer-cyclus op TV5 Monde kunnen we de hele maand november genieten van de gevoelige en humoristische wijze waarop Rohmer de liefde in kaart brengt, in al haar subtiliteiten, als een romancier die per ongeluk cineast is geworden. Dat gold voor alle filmmakers van de Nouvelle Vague, die in de jaren zestig de cinema wilden vernieuwen. Maar Rohmer was anders dan Godard en Truffaut. Hij was iets minder rock-’n-roll, en film was bij hem onderschikt aan zijn onderwerp: het leven. Daarom zijn Rohmers films zo goed opgedroogd, en in tijden van social media en dating-apps juist extra leuk geworden. Lange wandelingen, rinkelende telefoons en papiertjes waar het verkeerde adres op staat. Personages in krappe coltruien en broeken met wijde pijpen. Maar hun gevoelens en twijfels nog altijd herkenbaar.  

Meer over Éric Rohmer