Korte documentaire over de mistral: Un chanteur invisible

We horen hem omdat hij botst op alles wat hij tegenkomt, we zien hem omdat hij dingen in beweging zet, we voelen hem omdat we zelf in de weg staan: de wind is een ongrijpbaar fenomeen. Allerwegen aanwezig in vele gedaantes, zijn z'n namen legio en spreken tot de verbeelding: tramontana, ghibli, föhn, soechovei, el pampero, mistral. 

Laatstgenoemde incarnatie diende Hannah van Tassel tot onderwerp voor haar Filmacademie-afstudeerproject Un chanteur invisible, op zondag 11 augustus te zien in Filmlab op NPO 3. De maker droeg haar korte documentaire op aan haar vader, de bas-bariton Charles van Tassel (1937-2013); de titel valt dus op twee manieren te lezen. 

Wanneer zij in de Provence mensen vraagt naar het leven met de mistral, die wispelturige noord-tot-noordwester die zich tussen Alpen en Pyreneeën ophoudt, oogst de windvanger uit Nederland de meest uiteenlopende antwoorden. Hier luisteren we naar de sappige Midi-accenten van de stamgasten van een café in Apt, daar kijken we naar het meisje dat een vlieger maakt terwijl de wind toch echt niet kan wachten tot ze daarmee klaar is. 

De toevalspoëzie van de 'onzichtbare zanger' komt zogezegd aanwaaien. Prachtig: de scène waarin een houtskoolpotlood aan een touwtje, een vel tekenpapier en de mistral samen iets moois maken. Passend bij thema en locaties spreekt Van Tassel haar bespiegelende commentaar in het Frans. Bewonderenswaardig in de achteloze verengelsing van het West-Europese taallandschap. 

Onbestemd, lichtvoetig, melancholiek, geheel van de tijdgeest en de waan van de dag ontkoppeld – ziedaar de aanbevelingen bij deze documentaire. En zo kort als Un chanteur invisible is, zingt hij na de eindtitels (met audiofragment van een recital uit Charles van Tassels voorlaatste levensjaar) nog een tijdje in het hoofd rond. Een even ongewone als veelbelovende film.