Death Note gaat over Light Yagami, een bijzonder intelligente en cynische student in Tokio, die op een dag de Death Note in handen krijgt, een notitieboek toebehorend aan een shinigami (Japanse dodengod) genaamd Ryuk. De gebruiker van de Death Note heeft de mogelijkheid om mensen te vermoorden door hun namen erin op te schrijven. Verblindt door zijn eigen moralistische overtuiging gebruikt Light de Death Note om te regeren als god op aarde en alle vormen van criminaliteit met de dood te bestraffen. Onder het pseudoniem ‘Kira’ vermoordt Light talloze criminelen, waardoor hij al snel de aandacht trekt van de autoriteiten en in het bijzonder de excentrieke, anonieme detective genaamd ‘L’. Light en L, zeer aan elkaar gewaagd, vervallen in een kat-en-muisspel, beiden gedreven door hun eigen visie op rechtvaardigheid.
Met de Amerikaanse remake van Death Note probeerde Netflix iets wezenlijks anders te maken dan het Japanse origineel. Dit is in zekere zin gelukt, maar niet in positieve zin.
Moedig is het wel van Netflix: een Amerikaanse bewerking maken van de razend populaire Japanse mangareeks Death Note, die in eigen lang al werd bewerkt tot een 37-delige animeserie en een driedelige filmreeks. Zeker gezien alle ophef rond whitewashing, en het gigantische floppen van Ghost in the Shell.
Maar ze hadden het beter niet kunnen doen: Death Note op z’n Amerikaans is namelijk een volstrekt zielloze adaptatie geworden, waarin alles wat het origineel zo sterk maakte verloren is gegaan. Ons advies is dan ook: kijk liever de Japanse animeserie, die ook op Netflix staat. En wel om de volgende drie redenen.
Een klootzak om van te houden
De protagonist in de Japanse Death Note-serie staat als een huis. Light Yagami is een cynische, moralistische en geniale zelfingenomen klootzak met een absurd groot ego. Een personage waarmee je je, op het eerste gezicht, onmogelijk kan identificeren. Maar uiteindelijk val je toch voor hem.
In de Netflix-remake is hij, vertolkt door Nat Wolff, helaas verworden tot een ontzettende loser: nerveus, ongemakkelijk en vooral bij lange na niet zo overtuigd van zijn eigen gelijk als in de manga en anime. Het is ronduit bizar te noemen hoe vrijwel alles wat Light zo fascinerend maakt, in deze adapatatie compleet verloren is gegaan.
Dodengod met humor
De Japanse Death Note moet het vooral van de voortreffelijke spanningsopbouw hebben, die je geregeld op het puntje van je stoel brengt. Maar tussen de plottwists door valt er gelukkig ook genoeg te lachen, met dank aan de sinistere dodengod Ryuk, die als commentator regelmatig gevat uit de hoek komt.
In de Westerse versie van Death Note voelt het concept van de dodengod volkomen uit z’n context gerukt. En ook al is de Amerikaanse Ryuk een fraai uitziende CGI-verschijning (met de heerlijke stem van Willem Dafoe!): een toegevoegde waarde is hij niet.
Schimmige scheidslijn tussen goed en kwaad
Een groot deel van de intelligentie van Death Note zit hem in de uitwerking van het centrale thema: moraliteit. Het originele verhaal toont namelijk op ingenieuze wijze hoe de scheidslijn tussen goed en kwaad soms ontzettend ambigu kan zijn. De twee hoofdpersonages hebben eigenlijk maar één doel voor ogen: tot het uiterste strijden voor rechtvaardigheid, ieder volgens zijn eigen morele standaarden. Dit staat in schril contrast met de Netflix-versie, waarin ambiguïteit is vervangen door onnodig sentiment en een nogal irritant liefdessubplot.