A24: garant voor vernieuwende en eigenzinnige films

Gelooft A24 in een film, dan gaan alle registers open. Voor Alex Garlands Ex Machina (2014) verzinnen ze een campagne op datingsite Tinder. Daar laten ze de fraaie Ava mannen het hoofd op hol brengen. De profielfoto is van de dan nog onbekende Zweedse actrice Alicia Vikander, die in Ex Machina de sexy robot Ava speelt. Vikander bleek achteraf van niets te weten en was uiteraard not amused, maar A24 weet de film zo wel op de kaart te zetten en blijkt als distributeur net zo veel risico’s te nemen als de makers van de films die ze uitbrengen.

Nog twee voorbeelden: omdat hun misdaaddrama A Most Violent Year (2014) zich in het New York van 1981 afspeelt, maken ze een speciale, later prijswinnende website met foto’s, interviews en essays over New York in 1981. En voor Spring Breakers (2013) post A24 op Facebook een foto van James Franco als Jezus tijdens het Laatste Avondmaal, met naast zich jonge meiden in bikini. Onder de foto staat: ‘We hebben alvast een stoel voor je gereserveerd.’ En daaronder een linkje om kaartjes voor de film te bestellen.

Rode draad van de campagnes is de aanpak en de doelgroep. A24 richt zich, net als hun films, op cinefiele twintigers en dertigers die niet zitten te wachten op deel zoveel in de Avengers-franchise, die nog willen worden uitgedaagd in de bioscoop, en die leven op het internet. Want A24 gelooft niet in de traditionele media. Hun campagnes zijn vrijwel niet te vinden in dagbladen of op televisie.

In de eerste drie jaar van hun bestaan brengt A24, naast bovengenoemd drietal, spraakmakende titels uit als Under the Skin, Locke, The Witch, Amy, The Lobster en Room.

En in 2016 slaan ze een nieuwe pagina open. Voor het eerst in hun nog jonge bestaan produceren ze zelf een film. En weer is het in de roos, want de eerste film waar A24 met eigen geld in zit, is Barry Jenkins’ latere Oscarwinnaar Moonlight.

Als bovenstaande reeks titels iets bewijst is het wel dat A24 oog heeft voor kwaliteit. A24 heeft smaak. En de drie topfilms van A24 die dit jaar in Cannes draaiden, onderstrepen dat nog maar eens.

Deze week komt in Nederland de eveneens door A24 geproduceerde horrorfilm It Comes at Night uit. Nou ja, IMDb noemt het horror, maar It Comes at Night is net zozeer horror als Under the Skin sciencefiction is en Moonlight een romantisch drama.

Regisseur Trey Edward Shults (die ook het scenario schreef) plaatst ons in It Comes at Night in een postapocalyptische wereld, waarin blootstelling aan een virus leidt tot een gruwelijke dood. Diep in het bos, in een vrijwel volledig met plastic afgeplakt landhuis, wonen vader Paul, moeder Sarah en tienerzoon Travis. Hoe ze daar terechtgekomen zijn en wat er allemaal precies gebeurd is, we krijgen het niet te horen. Met het drietal leven we alleen in het nu. En dat is al zwaar genoeg, vooral als de drie op een nacht onverwacht bezoek krijgen.

Wat volgt, is een spannend, maar vooral aangrijpend en levensecht verhaal over omgaan met de eigenlijk onmogelijke situatie waarin ze leven. Terwijl de vader en de moeder zich hebben neergelegd bij de hardheid die nodig is om te kunnen overleven, heeft zoon Travis het daar duidelijk moeilijk mee, zoals uit zijn terugkerende nachtmerries blijkt.

En daarmee past ook de superieure genrefilm It Comes at Night prima in de A24-familie. Want de personages in de film zijn geen superhelden, clichéfiguren of pionnen in een plot, ze zijn mensen van vlees en bloed, met hun eigen, onbekende verhalen, die het verdienen dat we ons een film lang in ze verdiepen.

Met dank aan een fraai, uitputtend artikel van Zach Baron over A24 in GQ (‘How A24 Is Disrupting Hollywood’).