Raiders of the Lost Ark: The Adaptation is de naam van een onder filmnerds fameuze bewerking van Spielbergs beroemde avonturenfilm. De documentaire Raiders!: The Story of the Greatest Fan Film Ever Made is zo niet nog mooier.

Op een dag in 1982 besluiten twee elfjarige jochies uit de Amerikaanse staat Mississippi, Chris Strompolos en Eric Zala, een shot-voor-shot remake te maken van Steven Spielbergs Raiders of the Lost Ark. Inderdaad, die iconische avonturenfilm waarin archeoloog- met-zweep Indiana Jones de ene na de andere gevaarlijke stunt uithaalt, geholpen door zeer geavanceerde special-effects. Onmogelijk om na te spelen zou je denken. En toch flikten ze het, al koste het zeven lange zomers van zwoegen en ploeteren, een reeks bijna- doodervaringen, en veel geruzie.

Wie Raiders of the Lost Ark: The Adaptation, zoals hun remake officieel heet, anno 2016 terugkijkt kan niet anders dan verliefd worden op die film. Vanwege het heerlijk knullige acteerwerk bijvoorbeeld – de meesten speelden meerdere rollen – en de verwarrende montage: de kinderen namen de film niet chronologisch op, waardoor de leeftijden van de acteurs voortdurend wisselen. Maar The Adaptation blaakt van een immense liefde voor het origineel , en het grootste genoegen schuilt erin te ontdekken hoe Strompolos & Co voortdurend weer nieuwe oplossingen weten te bedenken om de meest ingewikkelde actiescènes na te spelen.

Weemoed
De geschiedenis áchter de remake is zo mogelijk nog mooier dan de film zelf. In de ontroerende documentaire Raiders!: The Story of the Greatest Fan Film Ever Made , opgenomen in het Critics’ Choice-programma van IFFR, blikken Strompolos en Zala vol weemoed terug op hun bijzondere jeugd. En jagen ze — inmiddels volwassen mannen van in de veertig — het laatste restje van hun grote kinderdroom achterna.
Want wat altijd is blijven knagen is dat ze hun remake nooit konden voltooien. Er ontbrak namelijk één belangrijke scène: die waarin Harrison Ford als Indy de kale kop van een nazi-spier- bonk de propeller van een vliegtuig injaagt. Zelfs voor het inventieve duo en hun prettig gestoorde kompaan/ cameraman Jayson Lamb, die alle trucages voor zijn rekening nam, was dat in de jaren tachtig een brug te ver.

Dertig jaar later zijn de mogelijkheden er echter wel. En dus wordt de oude club weer opgetrommeld, ook al hebben de meesten elkaar jaren niet meer gezien en zijn sommige vriendschappen behoorlijk bekoeld.

Universele thema’s
Voor Raiders! volgden documentairemakers Jeremy Coon en Tim Skousen de amateurs tijdens de zenuwslopende opnames – waarin natuurlijk alles mis gaat wat er maar mis kan gaan – en verweefden dat met fantastische archiefbeelden en home video’ s. Zoals wanneer de jongens in de kelder van Erics ouderlijk huis besluiten Jayson in de fik te steken. En zeer aandoenlijk: de beelden van de première in 1989, in de plaatselijke Coca Cola-fabriek van Gulfport, Mississippi.

Of Strompolos en Zala de film uiteindelijk succesvol weten af te ronden — het einde is haast te mooi om waar te zijn — doet er eigenlijk niet toe. Want Raiders! gaat over zoveel meer dan filmliefde alleen. Het is een film over universele thema’s als opgroeien in een gebroken gezin, over de eerste zoen en over vriendschappen die kapot gaan of verwateren. En het belangrijkst van al: hoe volwassen worden vaak gelijk staat aan het opgeven van je dromen.

Regisseurs Coon en Skousen lieten na de première van hun documentaire aan website Indiewire weten dat Strompolos en Zala hun filmcarrière inmiddels weer hebben opgepakt en bezig zijn met twee eigen filmprojecten. De wijze raad die ze hen meegaven: ‘Wat je ook doet, alles wordt makkelijker dan het filmen van die vliegtuigscène.’

Raiders!: The Story of the Greatest Fan Film Ever Made is tijdens het International Film Festival Rotterdam te zien op maandag 1 en donderdag 4 februari. Voor tickets, klik hier.

Meer over Raiders