1. Birdman
(USA, Alejandro González Iñárritu)
In hypnose gebracht door de jazzy percussiemuziek op de soundtrack en het ingenieuze camerawerk. Gelachen om de gevatte dialogen en de idiote situaties. En omvergeblazen door de trefzekere regie en de wanhopige pathos van hoofdrolspeler Michael Keaton.

2. The Kidnapping of Michel Houellebecq
(F, Guillaume Nicloux)
De omstreden schrijver Houellebecq (briljant gespeeld door Houellebecq zelf) wordt ontvoerd door trio warhoofden. Wat volgt zijn hilarische conversaties in het huis waar hij wordt vastgehouden.
De verrassing van het jaar. Onvoorspelbaar, plat, diepzinnig.

3. A Girl Walks Home Alone At Night
(USA, Ana Lily Amirpour)
Vanwege de prachtige zwart-wit beelden en de heerlijk claustrofobische sfeer. En vanwege het genre: de vampierenwestern. Gemaakt door een Iraanse regisseur in Amerika.

4. Ex Machina
(GB, Alex Garland)
De definitieve doorbraak van de Zweedse actrice Alicia Vikander. Als slimme, sexy robot. En met de veelzijdige Oscar Isaac als melancholieke miljardair die voelende robot wil maken. ‘Is het niet wonderlijk, iets te maken dat je haat.’

5 . Youth
(I/F/ZWI/GB, Paolo Sorrentino)
De opvolger van La grande bellezza is beetje een allegaartje, en vaak over de top. Maar ook geniaal en eigenzinnig. En zoals ik al in mijn recensie schreef: ‘Liever te veel , dan te weinig.’

6. Carol
(USA/GB/F, Todd Haynes)
Onmogelijke love story tussen twee vrouwen in de starre en behoudende jaren vijftig.
Kleurrijk, soepel en aangrijpend. Cate Blanchett is goed als titelheldin Carol, maar Rooney Mara is nog beter als de ingenue die zich door haar laat betoveren. Zagen ze ook in Cannes, waar Mara prijs voor beste actrice kreeg.

7. Tu dors Nicole
(CAN, Stéphane Lafleur)
Veel kleiner kan je films niet maken, en veel minder kan er ook niet gebeuren. Maar wat een verleidelijke loomheid. En wat een heerlijk subtiele humor.

8. Mia Madre
(I/F, Nanni Moretti)
Warm en menselijk en met de beste bijrol van het afgelopen jaar: John Turturro als kwetsbare filmdiva met een hart.

9. 45 Years
(GB, Andrew Haigh)
Masterclass acteren, zonder dat je je daar ook maar even van bewust bent. Het diapositief van de romantische komedie. Met een subliem schrijnend eindshot.

10 . Sicario
(USA, Denis Villeneuve)
Duistere film van trefzekere regisseur laat ondubbelzinnig zien dat de War on Drugs in Mexico ook een echte oorlog is. Met een prachtig dreigende score en fantastische muziek van de IJslandse componist Jóhann Jóhannsson.   

11. Son of Saul
(HON, László Nemes)
De meest besproken film van het afgelopen jaar. Terecht, want een overrompelend moedige debuutfilm over een onmogelijk onderwerp. Maar soms net iets te slim en doordacht.

12. Foxcatcher
(USA, Bennett Miller)
Zag Foxcatcher in een vliegtuig en toch werd ik gegrepen door dit droefgeestige verhaal over zucht naar herkenning en gebrek aan erkenning.

13. Mad Max: Fury Road
(AUS/USA, George Miller)
Guilty pleasures bestaan niet in mijn wereld (want je schuldig voelen over iets wat je fijn vindt is mij te religieus), dus wat een heerlijk enerverende, aanstekelijke , aanstellerige superieure actiefilm is dit!

14. Gluckauf
(NL, Remy van Heugten)
De beste Nederlandse film van het afgelopen jaar. Met een strakke, stuwende plot, sterke personages en uitstekend spel. Alle Gouden Kalveren zijn dik verdiend.

15. The Look of Silence
(DEN/IND/FIN/N/GB/ISR/F/USA/D/NL, Joshua Oppenheimer)
De opvolger van The Act of Killing (VPRO Cinema’s film van 2013). Niet zo surrealistisch en ontregelend, maar diep menselijk en extreem moedig.

16. Charlie’s Country
(AUS, Rolf de Heer)
Meer dan alleen een film. Ook een zelfportret van hoofdrolspeler David Gulpilil en in zekere zin zijn reddingsboei. En ook nog eens prachtig van sfeer.

17. The Lobster
(IER/GB/GR/F/NL/USA, Yorgos Lanthimos)
Even absurdistisch en droogkomisch als Lanthimos’ eerdere films, maar voor het eerst in het Engels en dat maakt de film toch iets universeler. Eerste helft is wel veel beter dan de tweede.

18. Human
(F, Yann Arthus-Bertrand)
Monumentaal en ambitieus, maar Arthus-Betrand komt er mee weg, met dank aan zijn prachtige luchtfotografie en eindeloze reeks interessante gesprekken met ‘gewone’ mensen.

19. Turist
(ZWE, Ruben Östlund)
Östlund zit weer lekker te peuren in het menselijk onvermogen, wat een handvol pijnlijk-hilarische scènes oplevert.

20. Lost River
(USA, Ryan Gosling) - (de lange versie uit Cannes 2014!)
Er zijn dit jaar veel betere films uitgebracht dan Goslings rommelige regiedebuut (die in de bioscopen ook nog eens in een verkorte versie werd vertoond), maar tussen alle dikdoenerij zitten een paar prachtige, onvergetelijke scènes. ‘Look… at my muscles! Look at my muscles!’