Stel je voor: The Sound of Music als horrorfilm. In plaats van een gouvernante, is Maria de prooi van de moordlustige kapitein Georg Von Trapp. Het ene moment is ze nog aan het zingen en dansen met haar zeven oppaskinderen, het volgende staat ze oog in oog met de sinistere kapitein. Fade to black...

Een typisch voorbeeld van een recut trailer. Filmmuseum EYE wijdde er afgelopen vrijdag een speciaal programma aan: de Avond van de Recut Trailer. Te gast waren onder anderen Sander van de Pavert van LuckyTV, Dagan Cohen van Upload Cinema en Nina Köll, onderzoeker Film en Digital media aan de Universiteit van Amsterdam.
 
Köll begon met een korte uitleg : in een recut trailer wordt bestaand materiaal opnieuw gebruikt in een compleet nieuwe context. Meestal worden de conventies aangehouden van een trailer in een bepaald genre. De conventies van horrortrailers zijn bijvoorbeeld makkelijk te volgen: veel naar zwart vervagende beelden, een schrikmoment hier en daar, een chaotische montage, zodat je eigenlijk niet kan zien wat er aan de hand is. Met wat handigheid valt een vrolijke musical als The Sound of Music zo dus om te toveren tot horrorfilm.

De eerste recut trailer, Kill Christ, stamt uit 2004, nog voordat YouTube begon. Het is een mash-up van Quentin Tarantino's Kill Bill en de film The Passion of the Christ van Mel Gibson. Helaas is deze niet meer online te vinden. Het eerste grote succes kwam in 2005, met een filmpje waarin de Stanley Kubrick-film The Shining was omgetoverd tot romantische komedie:



Deze trailers zijn onderdeel van het mash-up-fenomeen, waartoe ook zogenaamde supercuts en fanremakes behoren.

Volgens Köll zijn recut trailers in drie categorieën te verdelen:

1. Trailers die een nieuw genre geven aan een bestaande film:

2. Een eerbetoon aan de regisseur:

3. Subversieve trailers:



Het einde van de mash-up is nog niet in zicht. Nieuwe concepten duiken overal op. Trailers worden opnieuw gemaakt in klei- en lego-stijl, er zijn kanalen die films nieuwe eindes geven, en kanalen die graag uitleggen wat er allemaal fout is aan een film.

Als fijne afsluiter nog dit speciaal voor de avond gemaakte filmpje van Bas Alberts, met Clint Eastwood als gay icoon: