Anderhalve week na de eerste vertoning van hun debuut-documentaire op het IFFR, staan Leonardo Pansier en Brandon Baan te glunderen tijdens de ‘echte’ première van hun Feyenoord-film, The Other Side of the Heart is White. Deze keer voor de voltallige selectie en de directie van de Rotterdamse club. 'Dit is de zaal waar je het echt voor doet.'

'Ik ben vandaag toch wel wat meer gespannen', geeft een in keurig pak gestoken Pansier toe in de volle zaal van Pathé De Kuip, op een steenworp afstand van het gelijknamige Feyenoord-stadion. Hoewel de vertoning op het IFFR anderhalve week daarvoor de makers een staande ovatie én een plek in de top10 van de Publieksprijs van het festival opleverden, is het deze vertoning in Pathé waar het Pansier aanvankelijk allemaal om te doen was. 'Het idee is ontstaan in de periode dat het zo slecht ging met Feyenoord. Dan krijg je op je klote van PSV met 10-0. Dus toen dacht ik: dat moet anders.'

In The Other Side of the Heart is White wordt eens niet naar de spelers op het veld gekeken, maar naar de taferelen op de tribune. De film is een afwisseling van bombastische slow-mo shots van een dampende Kuip en humoristische portretten van bloedfanatieke, maar eigenlijk doodgewone Feyenoord-supporters. Zo sleept Hélène Meulstee krap een week na de bevalling haar zoontje mee naar het stadion: 'Hij stak gelijk z’n handjes in de lucht alsof hij toen al wist dat hij later ‘put you hands up for Pi-Air’ zou gaan zingen.' En supporter Gerard schroomt niet zijn meegebrachte zakenrelaties de zogenaamde “tyfuskop” te snoeren als ze een 4 -4 gelijkspel ‘een leuke wedstrijd’ durven te noemen.

Pansier behoorde jarenlang tot de harde kern van Feyenoord, maar het zijn juist de hooligans die in de documentaire schitteren door afwezigheid. Op verzoek van de club, die de filmmakers alleen onder bepaalde voorwaarden toegang tot het stadion verleende. 'Als ik de hooligans er per se in wilde hebben, dan was de samenwerking met de club Feyenoord waarschijnlijk gestopt.' En dat was het hem niet waard. 'Je moet ook niet teveel aandacht aan die ongeregeldheden willen geven. De film is goed zoals ‘ie is.'

Na afloop van de voorstelling in de Kuip wordt Pansier belaagd door verschillende nieuwsmedia. Voor een documentairemaker heel belangrijk al die aandacht, Pansier blijft vooral supporter: 'Ik vond het jammer, want daardoor kon ik op dat moment niet met de spelers praten'.