Pa negre (2010)
Met name de
huiveringwekkende eerste minuten van Tras el cristal laten zich niet snel uit
het geheugen wissen. In een kelder prepareert Klaus zijn fotocamera. Aan de
andere kant van de ruimte bungelt, als een karkas in een vleeshal, het naakte,
bebloede lichaam van een jongen. De man loopt op de jongen af, probeert hem te
kussen, en geeft hem vervolgens met een houten plank de genadeklap.
De vier lange speelfilms die Villaronga na zijn regiedebuut maakte zijn minder
omstreden, maar delen allen een fascinatie voor sadistische personages. Ook Pa
Negre uit 2010, veruit zijn toegankelijkste en minst donkere film, handelt over
een gewelddadige moord en een groep mannen die een homoseksuele jongen
eigenhandig castreren. Maar zo zwart-wit als in Tras el cristal is Villarongas
visie op het kwaad niet meer. En de behoefte om te choqueren lijkt eveneens
verdwenen.
In Pa Negre vertrouwt Villaronga volledig op zijn
kwaliteiten als filmmaker. De meest begenadigde verhalenverteller is hij
misschien niet, maar als een meester van suspense en psychologische horror heeft
hij zijn plaats in de internationale filmwereld inmiddels wel verdiend.