A Single Man: allesbehalve een klakkeloze boekverfilming

Als je weet dat je je laatste dag leeft, kijk je anders. Naar alles. Het meisje op kantoor, met haar fraai opgestoken haar en mooie lach. Een wachtend hondje in een geparkeerde auto, van hetzelfde ras als je zelf ooit had. Je trouwe huishoudster, en haar dagelijkse goede zorgen.

George Falconer (rol van Colin Firth, waarvoor hij op het afgelopen filmfestival in Venetië de prijs voor beste acteur kreeg) weet dat hij gaat sterven. Op de avond van de dag die de hele film A Single Man beslaat, zal hij een pistool in zijn mond steken en voor altijd verlost zijn. Van zijn bestaan, zijn lijden.

Het leven was goed, tot acht maanden geleden. Toen stierf Falconers partner Jim door een auto-ongeluk. Door de wond die dat sloeg is Falconer, een universitair docent in Los Angeles begin jaren zestig, in een depressie terecht gekomen. Hij woont in een begerenswaardig houten huis met veel glas, maar Falconer ziet het allemaal niet meer. Zijn leven is een beproeving geworden. Elke ochtend ontwaakt hij met pijn, zijn toekomst is verdwenen. Tot hij zijn zelfgekozen dood tot in de puntjes voorbereidt. Eindelijk weer iets om voor te leven.

A Single Man is geen sombere film. Alles eraan is prachtig. De shots, waarbinnen het licht en de kleur mee veranderen met de gemoedstoestand van Falconer. Het acteren, met een ontwapenende Colin Firth als Falconer, die geen moment níet in beeld is. Het verhaal, over de flauwekul die wegvalt als je oog in oog staat met ontwrichtende waarheden betreffende liefde, leven en (dus) dood. En dan nog de muziek, en de aankleding. De jurkjes, de pakken, de stijl van alles wat we zien. Zelfs het simpelste wekkertje is van een grote schoonheid.

Wat betreft dat laatste is het wel heel makkelijk om dat op het conto van de regisseur te schrijven. Want de debuterend regisseur , producer en schrijver van A Single Man is namelijk Tom Ford (1961). De modeontwerper die met zijn kledingcollecties en provocerende advertentiecampagnes de modehuizen Gucci en Yves Saint Laurent weer tot de top deed behoren.

Vijf jaar geleden verzette Ford zijn bakens. Hij zei Gucci gedag, richtte zijn filmproductiemaatschappij Fade to black op en begon een eigen kledinglijn. Ford las het boek A Single Man, in 1964 geschreven door Christopher Isherwood, voor het eerst toen hij twintig was. De eerlijkheid van de heldere vertelling over een man in rouw sprak hem direct aan . En liet hem in zekere zin niet meer los. Want toen Ford A Single Man drie jaar geleden weer uit de kast pakte, merkte hij dat hij George Falconer en zijn spirituele queeste al die jaren in zich mee had gedragen. Ford wist dat hij het verhaal voor zijn debuut, dat zeker geen klakkeloze boekverfilming geworden is, gevonden had.