Op een bescheiden manier is Girls, Lena Dunhams geruchtmakende serie over jonge vrouwen in New York, eigenlijk briljant.

'Het is een comedy van een half uur. Nogal emotioneel.' Dat is de droge, weinig pretentieuze omschrijving die Lena Dunham in een interview met Vogue gaf van haar serie Girls. Powerhouse Dunham, die haar eigen serie schrijft, produceert, regisseert en de hoofdrol speelt, was te bescheiden.

Koud 23 was ze toen HBO groen licht gaf voor Girls, dat is gebaseerd op haar als student gemaakte webserie, Delusional Downtown Divas (2009). Daarmee, en met haar eerste, goed ontvangen speelfilm Tiny Furniture (2010) verdiende ze de goodwill van HBO, dat haar koppelde aan producent en regisseur Judd Apatow ( Knocked Up, This is 40). Girls groeide snel uit tot een hit. Een cultureel fenomeen ook , waarover pagina’s zijn volgeschreven in de serieuze pers met diepgaande analyses over het vrouwbeeld en wat al niet. Een fenomeen dat haar de status van beroemdheid in katapulteerde. 

Het onnadrukkelijke uit Dunhams omschrijving van haar serie ervaar je als kijker zelf ook. Aan het begin van het eerste seizoen maak je kennis met een mollig meisje, Hannah, dat bij haar ouders met veel komisch pathos komt zeuren om geld. Maar die trappen er mooi niet in, Hannah ziet zich maar te redden. Vervolgens wordt je als vanzelf meegezogen in haar leven en dat van haar drie vriendinnen en een wisselend tableau van vriendjes. De plot bestaat uit veel korte verhaallijntjes rond gedoe met vriendschappen, seks, relatie(tjes) en het leven zelf. De toon is lichtvoetig en de gebeurtenissen zijn weinig monumentaal van aard. Daardoor valt het niet op hoe knap de serie eigenlijk is geschreven - een beetje zoals Mozart , als we die vergelijking hier mogen maken, wiens lichte toets hem ook vaak is nagedragen, en die zijn genialiteit verbloemt. Girls is een ontzettend geestig en meeslepend portret van twintigers in de New Yorkse scene.

Daar komt bij dat Girls ondanks het onderwerp beslist niet alleen leuk is voor twintigers. Zoals bijvoorbeeld series als The Walking Dead (over zombies) of True Blood (met vampiers) door de universele kwaliteit een breder publiek trekken dan cultliefhebbers alleen, zo kan iedereen plezier beleven aan Girls, man of vrouw, jong of oud. Zoals The Huffington Post schreef: 'Girls gaat voorbij aan man-vrouw kwesties, het gaat over de human condition.' Dat is maar weinig tiener- of jongerenseries - genres die vanouds welig tieren op de Amerikaanse televisie – gegeven. Sterker: we kunnen er niet een bedenken.

Vergeleken met Sex & the City, nog altijd een ijkpunt, is Girls het schaamteloze nichtje. Niet gestyleerd, integendeel: Girls omzeilt genante kwesties niet, maar buit ze juist uit. Hier geen naaldhakken, maar een te grote witte onderbroek, geen gelikte seksscènes maar onhandig gefriemel van mollige lijven. De werkelijkheid , laat Lena Dunham zien, moet je niet verbloemen, maar juist etaleren. Dan valt er tenminste nog wat te lachen. Dat is de verborgen wijsheid van Girls. En die herkennen we allemaal.

Het eerste seizoen van Girls is nu verkrijgbaar op dvd. Extra's: een gesprek met Lena Dunham en Judd Apatow, vijf audiocommentaren met de cast en crew.