Belgrado, 1999. Terwijl de NAVO maandenlang de stad bombardeert proberen drie inwoners op normale wijze hun leven te leiden. Maar de angst, die elke avond met het oorverdovende geluid van het luchtalarm weer oplaait, is alom aanwezig.

The Sky Above Us is het speelfilmdebuut van de Amsterdamse regisseur Marinus Groothof, die via zijn vriendin negen jaar geleden in Belgrado belandde. Sindsdien lijkt hij zijn hart aan de stad verpand te hebben: twee korte films nam hij er al op, waarvan de laatste, Sunset from a Rooftop, tijdens het Nederlands Film Festival bekroond werd met een Gouden Kalf.

Net als die korte film, waarin een aantal jongeren vanaf een dakterras naar het vallen van de bommen kijkt, toont The Sky Above Us ook de romantische kant van de bombardementen: de saamhorigheid onder de oudere inwoners, en het gevoel van vrijheid onder de jongeren. Of zoals Groothof in een interview met De Filmkrant zei: 'Sommigen herinneren zich dat voorjaar als een te gekke tijd waarin je met iedereen kon neuken. Want het maakte toch niet meer uit, het leven is misschien morgen afgelopen.'

Maar uiteindelijk is het toch de angst die in de film overheerst. De drie verschillende hoofdpersonages die worden gevolgd — actrice Ana, nachtbraker Bojan en uitzendtechnicus Sloba — werken allemaal in of nabij het lokale televisiestation, een aangekondigd doelwit. En allen gaan ze zo op hun eigen manier met dat gegeven om. Met als belangrijkste gemene deler: ontkennen dat er überhaupt een gevaar is.



Echt uit de verf komen doen de personages overigens niet. Hun individuele verhaallijnen — Bojan worstelt met zijn gevoelens voor een ander meisje, Ana krijgt ruzie met een vriendin, en Sloba maakt zich zorgen om zijn gezin — blijven te veel op de vlakte, met name omdat ze allemaal net te weinig tijd en aandacht krijgen binnen de speelduur van 97 minuten.

Maar vooral visueel maakt The Sky Above Us wel degelijk indruk. Knap is het bijvoorbeeld hoe Groothof met zeer weinig middelen de innerlijke angsten van zijn personages voelbaar maakt. En bijzonder fraai zijn ook de licht-surrealistische beelden (geschoten door de Belg Ruben Impens) waarin hij zijn noodlotsdrama schetst. Bij tijd en wijlen oogt Belgrado compleet verlaten, alsof de Apocalyps zich al voltrokken heeft.