Hackers, terreurdreigementen, een uitgestelde release door Sony, beschuldigingen richting Noord-Korea en de Amerikaanse president die zich er mee bemoeit – de commotie die vooraf ontstond rondom The Interview zou zomaar eens het script kunnen opleveren voor het vervolg. Niet dat deze komedie met James Franco en Seth Rogen een vervolg verdient.

Franco en Rogen kennen elkaar al uit de tijd dat ze in de veel te vroeg gestopte serie Freaks and Geeks van Judd Apatow speelden, en zijn sindsdien onderdeel van een groep vrienden die regelmatig samen films maken. En als je kijkt naar de vorige projecten waarin Rogen en Franco de hoofdrollen speelden – Pineapple Express en This is the End; de parodie op de Kanye West-video Bound 3 (https://www.youtube.com/watch?v=nRckgn36lzY) – dan weet je vooraf dat een politieke satire van hun hand geen Dr. Strangelove of The Great Dictator op zal leveren.

In The Interview worden de twee als presentator Dave Skylark (James Franco) en producent Aaron Rapoport (Seth Rogen) uitgenodigd om de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un te interviewen. De CIA vraagt ze vervolgens om hem uit te schakelen. Dit gegeven levert een stortvloed aan seks- en anusgrappen op, aangevuld met bromoseksuele momenten, slapstick en popculturele referenties. Het is een formule die inmiddels een versleten indruk maakt en vooral veel voorspelbaars oplevert. Want natuurlijk is Kim Jong-un behalve een maniakale dictator ook een gevoelig papkindje dat margarita's drinkt en van Katy Perry houdt. En waar anders moet Rogen dat geheime pakketje verstoppen dan in zijn rectum?



Driekwart van de grappen slaat volledig dood, als je niet in een grote groep en onder invloed van verdovende middelen aan het kijken bent; de rest tovert sporadisch een glimlach op het gezicht. Of je de film trekt, zal grotendeels afhangen van je gevoelens richting de hoofrolspelers. Rogen zet zijn personage zoals altijd neer als stotterende, panische sul met het hart op de goede plaats, en Franco schmiert erop los in zijn rol als oppervlakkige Skylark.

Tegen het einde schiet de film opeens richting overdreven actie, met ontploffingen, afgebeten vingers, helikopters en slowmo-beelden. Het is een vreemde en rommelige climax van een voornamelijk flauwe film.