Joel Edgerton heeft het maar druk. Was hij pas nog te zien in Black Mass en Life, nu debuteert hij met een zelfgeschreven psychologische thriller waarin hij ook nog een van de hoofdrollen speelt.

Na een miskraam besluiten Simon (Jason Bateman) en Robyn (Rebecca Hall) een frisse start te maken. Simon krijgt een nieuwe baan in zijn geboorteplaats en ze laten Chicago achter zich. Nog voor ze goed en wel het nieuwe huis op orde hebben, ontmoeten ze Gordo (Joel Edgerton), een oud-schoolgenoot van Simon. Die weet zich vervolgens, via ongemakkelijke etentjes, ongepaste cadeautjes en verrassingsbezoekjes, in no time het leven van de twee binnen te wurmen.

Dat de film al gauw erg spannend wordt, heeft voor een groot deel te maken met de onbekende intenties van Gordo en het effect daarvan op de relatie van Simon en Robyn. Waar Simon 'Gordo the Weirdo' ziet, zoals hij vroeger werd genoemd, ziet Robyn een onhandige goedzak die verlegen zit om vriendschap. Het verschil in perspectief zorgt voor een verschuivende dynamiek binnen de relatie, die dan ook snel haarscheurtjes begint te vertonen. Edgerton speelt zijn rol geweldig, door emoties minimaal te houden. Zijn doodse mimiek maakt zijn personage standaard griezelig, wat zijn bedoelingen ook zijn.

De broeierige sfeer wordt zo nu en dan opengebroken door ouderwetse en perfect ingezette schrikmomenten. De film doet door de combinatie van mysterie en suspense erg denken aan een aantal titels uit de jaren negentig, zoals Pacific Heights, The Hand that Rocks the Cradle en Dead Calm, maar zit net wat intelligenter in elkaar. Edgerton ontrafelt beetje bij beetje de motieven van Gordo en speelt daarbij knap met de sympathie van de kijker. Waar je bij soortgelijke films vaak al snel een vaag voorgevoel hebt van welke kant het verhaal opgaat, weet de regisseur je hier tot het eindspel te laten raden.

De sfeervolle beelden, met filters van dieprood tot warm geel, die worden ingezet voor de verschillende gemoedstoestanden van de personages, helpen mee een beklemmende spanning op te bouwen. Als Edgerton je dan ook nog regelmatig op het verkeerde been zet, zonder te verzanden in gekunstelde of ongeloofwaardige plotconstructies, én vrij onconventioneel eindigt, dan is duidelijk dat hij met zijn debuut een van de betere thrillers van het jaar heeft afgeleverd.