Melodrama is moeilijk te vermijden in een film over Alzheimer, maar Still Alice en hoofdrolspeler Julianne Moore komen een heel eind. De terughoudendheid maakt het verhaal aangrijpend en leverde Moore een Oscar voor beste actrice op.

We vergeten allemaal wel eens iets, dus de eerste keer dat hoogleraar linguïstiek Alice Howland dat tijdens een college overkomt, maakt ze er een grap van. Had ze de vorige avond maar geen champagne moeten drinken. Korte tijd later is ze op het New Yorkse universiteitsterrein aan het joggen en weet ze plotseling niet meer waar ze is. Dat lach je niet zo makkelijk weg. Een neuroloog bevestigt dat het om de ziekte van Alzheimer gaat. Ook al is ze nog maar vijftig.

Still Alice is de verfilming van de gelijknamige bestseller van neurowetenschapper Lisa Genova en registreert de geleidelijke aftakeling van het titelpersonage. Alice, gelukkig getrouwd (rol van Alec Baldwin), met drie volwassen kinderen en een mooie wetenschappelijke carrière, zal langzaam verdwijnen. Een happy end is er niet.

Julianne Moore is de perfecte actrice voor de rol. Precies twintig jaar geleden speelde ze een soortgelijke sterke rol in het ondergewaardeerde Safe van Todd Haynes, als een vrouw die door een vage 'omgevingsziekte' steeds verder vastdraait in haar eigen angsten. Sindsdien is ze alleen maar beter geworden. Moore weet dat goed acteren betekent dat je probeert te verbergen wat je wilt laten zien. De paniek die Alice voelt schijnt dus niet door in grote dramatische scènes, maar in stiltes en details.

Wat ook mooi werkt is dat de makers dankzij slimme montage en sprongetjes in de tijd bij de kijker eenzelfde gevoel van verwarring creëren als Alice in ieder geval in de eerste fasen van haar ziekte moet ervaren. Waardoor je je vaak even opnieuw moet oriënteren: waar zijn we en hoe is Alice eraan toe?

Ondanks die sterke punten voelt Still Alice echter een beetje uit de werkelijkheid getild. Er is nergens echt sprake van wrijving tussen Alice en haar omgeving, alleen tussen Alice en haar eigen lichaam. Niemand die het laat afweten, geen financiële problemen en een weliswaar ontroerende maar toch ook wel erg ideale speechgelegenheid om in het openbaar een laatste keer verslag te doen van wat ze doormaakt. Dat is allemaal net iets te comfortabel dementeren.

Meer over Still Alice