Thekla Reuten droeg twee maanden geleden, met het spannend bedoelde De Reünie, bij aan een van de dieptepunten van het filmjaar 2015. Nu duikt ze opnieuw op in een Nederlandse thriller, ditmaal gebaseerd op een roman van René Appel, en deze poging is gelukkig beduidend beter gelukt.

Het is even schrikken als Reuten voor het eerst haar Amsterdamse accent laat horen, want dat klinkt wel erg aangezet. Na een paar minuten zwakt ze het echter af en daarna slaat haar spraak nog maar sporadisch op hol. Haar Mokumse personage Sylvia heeft twee kinderen en is getrouwd met Eddie (Jeroen van Koningsbrugge), een goedlachse goochemerd die in de drugshandel zit. Zijn penozecarrière sijpelt steeds meer het gezinsleven binnen en dat zorgt voor steeds hoger oplopende spanningen tussen hem en Sylvia.
 
Hoewel de misdaadpraktijken een belangrijke rol spelen, is het de relatie tussen Reuten en Van Koningsbrugge waar alles om draait. Dankzij een goede chemie weten de twee de verschillende facetten van hun band geloofwaardig neer te zetten, van de mooie momenten tot de totale meltdowns die ze hebben. Van Koningsbrugge schakelt moeiteloos tussen de zachte familieman en de harde crimineel, en het is mooi om te zien hoe zijn gewelddadige kant het beetje bij beetje overneemt zodra alles mis begint te gaan. Daarnaast draagt hij met zijn komische timing en markante kop ook regelmatig een welkome dosis (Amsterdamse) humor bij.


 
Aan de hand van details en sleutelmomenten creëert regisseur Tjebbo Penning knap twee aparte werelden die langzaam in elkaar schuiven. De kinderen ophalen van school of het avondeten maken – het zijn handelingen die in eerste instantie efficiënt de alledaagse routine van een knus gezinnetje schetsen, waarna Penning later in de film diezelfde activiteiten slim inzet om spanning te creëren.
 
Het criminele wereldje wordt even doeltreffend neergezet. Op enkele expliciete scènes na, waaronder een liquidatiepoging, suggereert Penning vooral veel. Dankzij een paar strategisch gepositioneerde momenten, zoals het uitladen van een bestelbusje in de achtergrond of het noemen van wat louche figuren, waan je je als kijker al snel in de onderwereld van Amsterdam.
 
Hoewel de film richting het einde wel erg voorspelbaar wordt en we het verhaal in verschillende gedaantes al vele malen eerder hebben gezien, is Schone handen door degelijk acteerwerk, een goede opbouw en een prettige soundtrack toch een vermakelijke thriller.