'Jij bent toch geen eikel?' vraagt Tony aan Georgio wanneer ze voor de eerste keer seks hebben. De pauze voor zijn antwoord zegt al veel, zijn uiteindelijke antwoord zegt alles: 'Ik ben de koning van de eikels.' Maar liefde maakt in dit geval slechtziend, dus volgt Tony haar gevoel en stort zich in een groots, schroeiend liefdesavontuur.

Nadat Tony (Emmanuelle Bercot) en Georgio (Vincent Cassel) elkaar in een club ontmoeten, vlamt hun liefde in korte tijd hevig op. Maïwenn, van huis uit actrice (Léon, The Fifth Element), maar ook zeer getalenteerd als regisseur, weet de eerste fase van de relatie een intensiteit en oprechtheid mee te geven die je als kijker volledig onderuit schoffelt. Tegelijk plant ze subtiel een onheilspellend voorgevoel. Het is niet toevallig dat de film opent met een skiongeluk dat Tony krijgt, waarna beelden van haar moeizame revalidatie tussen de liefdesperikelen van de twee heen worden gesneden. Was het echt een ongeluk, of schuilt er meer achter?

Na een korte periode van intens geluk begint Georgio meer en meer zijn ware aard te tonen. Hij is impulsief, wat resulteert in grootse romantische gebaren, maar ook in angstige situaties, als zijn ongeremde karakter tegen het agressieve aan begint te schuren. Even doortrapt manipulatief als charmant sleept de flierefluiter Tony mee de afgrond in met zijn destructieve gedrag.

Je kan je als kijker dan ook helemaal vinden in het personage Solal (Louis Garrel), de broer van Tony, die wantrouwend van een afstandje toekijkt. Hij moet niks hebben van de net te gladde maniertjes van de womanizer en laat dat duidelijk doorschemeren. Toch weten Cassel en vooral Bercot je steeds weer mee te slepen in de allesverterende liefde die hun personages ondanks de ellende daadwerkelijk voor elkaar lijken te voelen.

Maïwenn werkte met een losse verhaallijn en liet de acteurs veel ruimte om te improviseren. Dat levert op een aantal momenten wat overacteren op, waardoor het melodrama zich soms op het randje van het verteerbare begeeft. Ook slaat een scène waarin Georgio in een restaurant de paljas uithangt daardoor snel om van guitig naar irritant.

Het zal van je eigen ervaringen en emotionele bui van de dag afhangen of je volledig mee kan in het heftige drama tussen de twee getroebleerde beminden. Lukt dat, dan overtuigt het manische en uitputtende Mon roi als lofzang én hekeldicht over de liefde tegelijk.