Drie jaar geleden zag Magic Mike het licht, een door Steven Soderbergh geregisseerde film over de wederwaardigheden van een stripper. Met als titelheld Channing Tatum, tegenover gladjakker Matthew McConaughey, de mentor van The Cock-Rocking Kings of Tampa. Niet de beste Soderbergh ooit, maar met diens gebruikelijke flair, strakke, vermakelijke stripacts en oog voor de schaduwzijde van 't strippersbestaan een prima te pruimen film.

Voor de sequel gunde Soderbergh de regiestoel aan zijn vaste rechterhand Gregory Jacobs, terwijl Soderbergh zelf – net als in deel één – weer achter de camera en montagetafel kroop. Baten mocht dat niet; de tot Extra Extra Large opgeklopte verwachtingen missen grond onder hun voeten. Deze Magic Mike is eerder een tripel M, met matige prestaties over de hele linie.

Om te beginnen ontbreken alle betekenisvolle bijrollen uit het origineel die Mike's personage van diepte voorzagen: leidsman Dallas (Matthew McConaughey), beschermeling Adam (Alex Pettyfer) en het meisje dat de man achter de stripper zag (Cody Horn). Daarvoor in de plaats is een flinterdun excuuslijntje geborduurd waarin Mike's overgebleven strippervrienden met een foodtruck via Tampa, Florida naar een strippersconventie rijden in Myrtle Beach, South Carolina. Mike, die het strippersleventje eerder vaarwel zei, hoeft alleen maar in te stappen voor de uitvoering van een rijtje 'gruwelijke ideeën'.

Allereerst is er het voornemen om in twee dagen een compleet nieuwe serie acts in elkaar te flansen. Onderweg wordt inspiratie opgedaan in een nachtclub voor Afro-Amerikanen en gefilosofeerd over wat vrouwen willen, op de bank van een plantagelandhuis, met gefrustreerde post-menopausale dames. Waar de vorige film een mainstream publiek bediende, mikt deze op minderheden en excentriekelingen.



Zo kabbelt het script langs een serie akkefietjes zonder pointe. Zelfs de door Soderbergh geschoten beelden ogen ongericht en in de montage laat de timing te wensen over.

Is er dan niets om over naar huis te schrijven? Toch wel: de scène waarin Tatum op zijn oude hoofdact-nummer, 'Pony' van Ginuwine, losgaat in z'n meubelwerkplaats, heeft de schwung van de stripacts uit deel één . Enkele andere scènes zijn zo over de top dat het weer geinig wordt, zoals wanneer Tatum een vrouw als een etalagepop in allerhande standjes over de dansvloer zwiept, of die waarin een collega-stripper een uitgestorven winkeltje wordt ingestuurd met de schier onmogelijke taak een glimlach op het gezicht van de doodverveelde kassière te toveren.

Magic Mike XXL is niet meer dan één groot, matig, langdradig vrijgezellenfeest, met als boodschap dat het stripper-vak met overbedeelde spierballenhunks in een legitieme behoefte voorziet bij onderbedeelde dames.