Als er een vuilnisbelt voor afgedankte sciencefictionclichés bestaat, dan is Jupiter Ascending daar bij elkaar gescharreld door iemand met een psychotisch delirium en een overdosis LSD. Wat de comeback van Matrix-bedenkers Andy en Lana (voorheen Larry) Wachowski had moeten zijn, zou wel eens hun ondergang kunnen worden. Al ziet de film er nog zo goed uit.

Waar te beginnen? Misschien bij de kolossale miscasting van twee belangrijke personages. Mila Kunis is als Jupiter hopeloos verdwaald in haar hoofdrol van ' girl next door' die genetisch verwant blijkt aan de kosmische Abrasax-familie, een koninklijke dynastie van despoten die over het universum heerst. Aan het hoofd van die familie staat ene Balem, in lachwekkende Marlon Brando-modus gespeeld door Eddie Redmayne, de meest overschatte acteur van het moment. Die twee maken het al moeilijk de hele boel serieus te nemen, maar er is meer.

Zoals graancirkels. En het uitsterven van de dinosaurussen. En alwetende bijen . Het wordt allemaal verklaard. En over verklaringen gesproken: minstens even lachwekkend als Eddie Redmayne is het gewauwel over genetische verwantschap en de spirituele dimensie van genen, en nog wat misplaatste terzijdes over de kosmische ordening van het leven en het universum. Gebrabbel dat nogal uit de toon valt bij de eyeliners, de hysterische haute couture en de rest van deze barokke make-up-extravaganza.

Tussen allerlei onwaarschijnlijke toevalligheden door wordt Jupiter een paar keer gered door de Verlosser du jour , Caine Wise (Channing Tatum), een half-mens-half-wolf met eyeliner, die als een soort intergalactische surfer op raketlaarzen door de lucht gaat en zeg maar soort van voorbestemd is om Jupiter tegen het aardse lijf te lopen. Soms trekt hij ook z'n shirt uit. En uiteindelijk komt het allemaal goed.

Sommige kijkers zullen zich misschien afvragen hoe het de familie Abrasax gelukt is om vanuit hun paleizen onder de vlek op Jupiter al millennia over het universum te heersen, terwijl Channing Tatum op zeker moment met een tweedehands ruimte-Lada door het beschermende 'force field' vliegt, waarna de hele stad en meteen ook de hele dynastie instorten. Maar ach, details.

Elke ambitie om een spectaculair ruimte-epos zoals Dune en Star Wars te maken – waaruit trouwens flink is geknipt en geplakt – is toe te juichen. Maar het houterige acteren en de filosofische bombast maken van Jupiter Ascending, ondanks de indrukwekkende visuele effecten, een potsierlijke vertoning. Niet eens geschikt als cultfilm. Daarvoor is het te veel een meisjesfantasie waarin ze nog net niet met de Care Bears pony's gaan kammen in de wei.

Meer over Jupiter Ascending