I nostri raggazi ('Onze kinderen') is de tweede verfilming van Herman Kochs wereldwijde bestseller Het diner, na de Nederlandse bewerking van Menno Meyjes uit 2013. Een derde bewerking, van de hand van de Australische actrice Cate Blanchett, werd eveneens aangekondigd, al is daar al geruime tijd niets meer over vernomen.

Hoewel, 'verfilming' is in het geval van I nostri raggazi misschien niet helemaal het juiste woord. De Italiaanse regisseur Ivano De Matteo liet zich vooral inspireren door de kern van Kochs verhaal: twee echtparen die worstelen met een door hun kinderen gepleegde gruweldaad. De gehele structuur, de rolverdeling en de cynische ondertoon werden overboord gegooid.
 
Het levert een veel minder gekunstelde film op dan de Nederlandse versie. En in feite verbetert De Matteo zelfs het boek. Want waar de hoofdpersonages in de roman nogal vet aangezet en literair waren – volgens de recensent van The New York Times zelfs 'onverteerbaar' en 'moreel weerzinwekkend' – zijn de ouders in I nostri raggazi mensen van vlees en bloed geworden.
 
De Matteo verving Paul en Serge door Paolo en Massimo, in Rome woonachtige broers die tijdens de familiecrisis lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Paolo is de zorgzame, joviale kinderarts, Massimo de ijskoude succesadvocaat. Als respectievelijk hun zoon en hun dochter in Opsporing Verzocht verschijnen wegens een afschuwwekkende aanval op een zwerver, lijken hun beider standpunten dan ook vast te staan.


 
I nostri raggazi speelt echter op intelligente wijze met verwachtingen en vooroordelen. Voortreffelijk is ook de gehele cast, die met subtiel spel de kijker meeslepen in een hoogst intrigerende tweestrijd over de zin of onzin van rechtvaardigheid. Wat gebeurd is, is immers gebeurd. Heeft het dan nog zin om de kinderen te straffen en voorgoed te ruïneren?
 
De Matteo bouwt de spanning scène na scène op, culminerend in het fameuze diner, dat hier slechts enkele minuten van de film beslaat. Het einde waar hij vervolgens mee op de proppen komt is echter van zo'n gemakzuchtige en simplistische aard, en sluit zo slecht aan bij de subtiliteit en doordachtheid van alles wat eraan vooraf is gegaan, dat je toch met een zeer bittere nasmaak achterblijft.