Het succes van natuurfilm De nieuwe wildernis, opgenomen in de Oostvaardersplassen, overtrof in 2013 alle verwachtingen. Meer dan 600.000 kaartjes gingen er over de toonbank. En zowel de Gouden Kalf Publieksprijs als de Rembrandt Award voor Beste Nederlandse film werden in de wacht gesleept.

Een opvolger kon natuurlijk niet lang uitblijven. En dus dompelde regisseur Mark Verkerk (coregisseur en ecoloog Ruben Smit is ditmaal niet van de partij) zich andermaal onder in de vaderlandse natuur, op zoek naar dartelende hazen, overijverige bevers en vindingrijke vlinders.
 
Holland - Natuur in de Delta speelt zich af in de kust- en riviergebieden en opent prachtig. Een school stekelbaarzen baant zich een weg van zee naar zoet water, onderweg obstakels als sluizen en kwallen trotserend. De rode draad lijkt gevonden, zoals de avonturen van een jong koninkpaard de kijker in De nieuwe wildernis op sleeptouw namen.
 
Niets blijkt echter minder waar te zijn. Want in Holland - Natuur in de Delta wordt voortdurend elke vorm van cohesie losgelaten , tot je er moedeloos van wordt. Toon en locatie wisselen om de zoveel minuten en de kijker mag zelf uitzoeken waar hij zich precies bevindt. Met als resultaat dat de film slechts een aaneenschakeling van mooie plaatjes is, die ook nog eens sterk wisselen van niveau. Precies dat wat De nieuwe wildernis juist niet was.



Bij tijd en wijle worden er wel pogingen gedaan er één geheel van te maken, met name in de voice-over. Zo verhalen de door Carice van Houten en Bram van der Vlugt ingesproken teksten over de strijd van de mens tegen het water en wordt uitgelegd hoe in de natuur alles harmonisch met elkaar verbonden is. Maar veel vaker blijft de voice-over steken in potsierlijke dichtregels. Zoals: 'Al die tijd zingt het water het lied van de delta.'
 
Als het woord aan de natuur zelf is valt er nog wel het een en ander te genieten. Wonderschoon gefilmd én interessant is bijvoorbeeld de ingenieuze wijze waarop de rups van het pimpernelblauwtje zich vermomt als moerassteekmier , om zodoende goedkoop aan voedsel te komen. En komisch en aandoenlijk is de scène waarin een jonge zeearend voor het eerst zijn vleugels uitslaat.
 
Maar zonder enige houvast blijkt een natuurfilm van negentig minuten toch een wel heel lange zit te zijn. Zeker als het veelal dieren uit de eigen achtertuin betreft.