Elke generatie kent zo zijn eigen klassieke tienerkomedie. Films als Sixteen Candles en Ferris Bueller's Day Off, die de tijdsgeest perfect vangen en nog tot in lengte van dagen worden geciteerd en geparafraseerd. De volgende film in die rijke traditie? Moeilijk te zeggen, maar het zou zomaar highschool-satire Dope kunnen zijn.

Dope is in ieder geval een film die het verdient, ook al bleef het grote succes in de Amerikaanse bioscopen deze zomer uit. De derde speelfilm van regisseur Rick Famuyiwa (The Wood, Brown Sugar) heeft alles in zich om een klassieker te worden. Zoals een voortreffelijke cast van jonge, relatief onbekende acteurs. Een actueel script dat barst van de geestige dialogen, vol popcultuurverwijzingen en geloofwaardige straattaal. En een aanstekelijke theme song, geschreven en geproduceerd door Pharrell Williams, die ook de rest van de soundtrack samenstelde.
 
Maar bovenal blinkt Dope uit in zijn enorme rijkheid aan volstrekt unieke, eigenzinnige personages. Zoals de drie helden van het verhaal: de van Harvard dromende studiebol Malcom (Shameik Moore ), de lesbische tomboy Diggy (Kiersey Clemons) en clown Jib (Tony Revolori). Drie nerderige tieners met voortreffelijke rapportcijfers en een voorliefde voor jaren-negentig-hiphop. Ze spelen in hun eigen punkband, kleden zich in de stijl van hun muzikale voorbeelden en houden zich normaal gesproken verre van elke vorm van criminaliteit.

Dat laatste is niet geheel vanzelfsprekend , want het trio groeit samen op in The Bottoms, een gewelddadige wijk in Inglewood, California, waar de pestkoppen van de school tegelijkertijd ook gevaarlijke bendeleden zijn. Regisseur Famuyiwa bracht er zelf zijn jeugd door.
 
Het avontuur dat de levens van het trio op hun kop zet (en hun beloftevolle toekomst in gevaar brengt) begint op het verjaardagsfeest van een lokale drugsdealer. Na een politie-inval raakt Malcolm opgezadeld met een rugzak vol pure xtc-pillen, waarvan hij de inhoud zelf moet zien te slijten. 
 
Wat volgt is in feite de zoveelste Amerikaanse opgroeikomedie waarin seks, drugs en onbereikbare droommeisjes een grote rol spelen. Maar dan wel met veel vaart en flair gemaakt, én met diepgang. Want Malcolm en zijn vrienden staan symbool voor een Amerika dat we veel te weinig te zien krijgen.
 
Wie kritisch is ziet ook wel dat er meer in had gezeten. Zo zijn de vrouwelijke personages net zo oppervlakkig als in menige andere film in het genre. De bijrollen komen er wat bekaaid vanaf. En het slot had wel wat origineler gemogen . 
 
Maar al met al is Dope een volstrekt eigenzinnige en intelligente komedie, waarvan je zou willen dat er veel meer werden gemaakt.