Hoewel het continent met het Nigeriaanse Nollywood een van de grootste filmindustrieën ter wereld herbergt, halen films uit Afrika zelden de schermen van Westerse bioscopen. Met Angelina Jolie als uitvoerend producent en een rondje langs internationale filmfestivals, weet het Ethiopische Difret het toch voor elkaar te krijgen. Regisseur Zeresenay Mehari geeft zijn op ware gebeurtenissen gebaseerde debuut onhandig en grof vorm, maar dat doet weinig af aan de boodschap ervan.

Hirut ( Tizita Hagere) is een veertienjarig meisje dat in een ruraal gebied enkele uren buiten Addis Abeba woont. Op een dag wordt ze tijdens de wandeling van school naar huis door een zevental bewapende ruiters ontvoerd en verkracht. Een van de mannen is van plan haar zo zijn vrouw te maken, volgens de gewoontes uit de streek. Maar Hirut ontsnapt en weet de man uit zelfverdediging te doden.

Als Hirut aangeklaagd wordt, ontfermt Meaza (Meron Getnet), van de Ethiopische vereniging van vrouwelijke advocaten, zich over haar. Niet alleen moet ze bewijzen dat het meisje geen andere optie had dan zo te handelen, ze moet haar tegelijk uit handen zien te houden van de dorpsbewoners, die volgens oude tradities uit zijn op wraakdoding.

De rechtszaak die volgt, is gebaseerd op een historische zaak uit 1996, die diende als basis voor het verbod op ontvoeringen van kindbruiden in Ethiopië. Mehari is vooral uit op het vertellen van dat verhaal. Dat doet hij met een flink aantal schoonheidsfouten. De dialogen klinken houterig en het scenario, dat hij zelf schreef, giert onwaarschijnlijk uit de bocht. De actie verloopt volgens een 'en toen, en toen'- vertelling, waarbij er zo nu en dan zelfs hele happen uit de gebeurtenissen lijken te ontbreken.



De film blijft op alle fronten aan de oppervlakte. Zo wordt er nergens meer informatie gegeven dan strikt noodzakelijk is. Het was interessant geweest om iets te weten te komen over bijvoorbeeld de werking van de verschillende regeringsstructuren binnen Ethiopië , en hoe die zich precies verhouden tot de stammen in het land, die nog volgens eigen systemen proberen te werken.

Ook op menselijk vlak blijft verdieping achterwege. Hirut maakt verschrikkelijke zaken mee, maar nergens krijgen we de kans om als kijkers in de beleveniswereld van het meisje te kruipen. Haar angsten worden van een afstandje getoond door middel van een schrikreactie als ze voor het eerst van haar leven een telefoon hoort, of als ze moet huilen na een nachtmerrie.

Filmisch is het niet zo opzienbarend en dat maakt van Difret droge kost, maar soms is het verhaal vertellen belangrijker dan de vorm waarin dat gebeurt. Mehari onderstreept de moed van vrouwen als Meaza en dat kan niet genoeg gebeuren, vandaar een extra, derde ster.