Pas je je aan, of blijf je jezelf? Dat is de vraag die vier ambitieuze zwarte studenten van een fictieve Ivy League-universiteit zich stellen in de komische satire Dear White People. Want het is niet altijd eenvoudig om een van de weinige zwarte gezichten in een overwegend witte micromaatschappij te zijn.

Dear White People ontleent zijn titel aan de gelijknamige radioshow uit de film, waarin de rebelse Sam White — kind van een witte vader en zwarte moeder — het gros van haar medestudenten op de kast jaagt. Zo vertelt ze hen: 'Beste witte mensen. Het minimum aantal zwarte vrienden dat nodig is om niet racistisch te lijken is zojuist verhoogd naar… twee.' En: 'Beste witte mensen: stop met dansen.'

Sam (prachtige rol van de relatief onbekende Tessa Thompson ) zet de verhoudingen op de elitaire Winchester University nog eens extra op scherp door luidruchtig te strijden voor het behoud van een speciaal huis voor alle zwarte studenten. Tot woede van het schoolbestuur, dat bij monde van de president reageert dat racisme in Amerika verleden tijd is: 'Alleen Mexicanen klagen er misschien nog over.'

Debuterend regisseur Justin Simien ( 1981), die Dear White People baseerde op zijn eigen studententijd, maakt op humoristische wijze korte metten met dat idee van een post-raciaal Amerika. Omslagpunt in de film is een 'unleash your inner negro'-feest, waarin witte studenten met blackface zich als rapper of pooier verkleden. Een absurdistisch verzinsel van Simien, die er pas tijdens de opnames achter kwam dat zulke verkleedpartijen daadwerkelijk op campussen door het hele land werden georganiseerd.

Op internetfora was er veel kritiek op de film, vooral vanwege de provocerende titel. Maar Dear White People is allesbehalve een eendimensionale film, en gaat gelukkig over meer dan racisme alleen. Naast Sam introduceert Simien nog drie hoofdpersonages, waaronder zijn (vermoedelijke) alter ego Lionel. Een verlegen nerd met een enorme afro, die als homoseksuele journalistiekstudent met een voorliefde voor Robert Altman-films en Mumford and Sons zich nergens thuis voelt.

Dankzij Lionel is Dear White People vooral ook een universeel verhaal over de adolescente worsteling met identiteit. Klein kritiekpunt is dat door de veelheid aan personages de film geregeld alle kanten op vliegt. En de satire had misschien wat scherper gemogen. Maar het is Simien vergeven, vanwege de talloze briljante dialogen, de gelaagdheid van zijn personages en de flair waarmee hij regisseert.

En dan heeft hij nog iets zinnigs te melden ook.