Wat Neill Blomkamps District 9 deed met je ideeën over aliens, doet Chappie met je ideeën over robots: op hun kop zetten. Ook al rammelt er nogal wat aan dit komisch-filosofische robocopactiedrama, het werkt.

In de welbekende nabije toekomst bestaat de politie van Johannesburg bijna helemaal uit robots. Wanneer een van die exemplaren op de schroothoop belandt en door een softwaredesigner van een nieuwe kunstmatige intelligentie wordt voorzien, ontwikkelt hij een bewustzijn en slaat aan het twijfelen. Als er tenminste niet op hem geschoten wordt, want Chappie is ondertussen in handen van een stel criminelen beland. Dat wil zeggen: Ninja en Yo-Landi Visser van de satirische rap-/rave-/technogroep Die Antwoord, waarvan de een Chappie probeert te leren hoe je als gangsta overleeft en de ander hem leert schilderen.

Maar zij vormen niet de enige dreiging. Hugh Jackman, in kaki-shorts, speelt een concurrerende softwaredesigner die een nieuwe mega-agressieve robot aan de politie wil verkopen – een frontale hommage aan Robocop – en er nogal drastische marketingmethoden op nahoudt. Elders in het trouwens opvallend blanke Johannesburg houdt zich een psychopaatgangster op die nog twintig miljoen rand van Ninja krijgt en die ook de robot opeist.

Qua toon schiet Chappie alle kanten op. Dan weer wordt het kerkorgel bespeeld en dan weer de blokfluit. Blomkamp bakte er een heerlijk chaotische achtbaanrit van die vanaf de eerste tot de laatste bizarre, over-de-top seconden werkt als actiefilm, als komedie, als drama maar ook als genre-satire. Want juist omdat de robot zich zo menselijk gedraagt, lijken C-3PO's spastische bewegingen in Star Wars, het ' Danger Will Robinson!' uit de sixties-sf-serie Lost in Space en een heleboel andere filmversies van robots hopeloze clichés. Na Chappie – en het binnenkort te verschijnen Ex Machina – kunnen robots nooit meer terug naar hoe ze waren. En ook straatgangsters moeten maar eens goed in de spiegel kijken, want ook hun maffe mechanische bewegingen worden hier failliet verklaard.

Over de ongeloofwaardige details (hoe kan iemand zo makkelijk alle politierobots uitschakelen met een centrale computersleutel; hoezo zit er maar één softwaredesigner op een megaproject als het ontwikkelen van intelligente robots ?) moeten we het niet hebben, want die doen nauwelijks af aan wat Blomkamp voor elkaar heeft gekregen: een soepele, komische, prikkelende sciencefiction cross- over die je, als je daartoe geneigd bent, ook nog laat nadenken over wat iemand een mens maakt (Chappie is menselijker dan sommige mensen) en of we niet alvast een handvest voor de rechten van robots moeten opstellen.