'Een duidelijk geval van twaalf,' zegt de gewetenloze dokter Stronk (Arjan Ederveen) als hij weeskind Wim (Tygo Bussemakers) geschikt acht voor kinderarbeid. 'Ik ben tien!' sputtert Wim vergeefs tegen.

Hij wil graag naar school, maar wordt daarbij tegengewerkt door de kinderuitbuitende weeshuisdirectrice (Martine Sandifort): met mankebeen en pruik een platte imitatie van Miss Hannigan uit Annie (1982). Haar handlanger Tibor wordt gespeeld door Loek Peters met een rare kalende kop, pukkel en plakneus. 
 
Aan de lopende band belandt Wim onterecht achter de tralies. Maar hij ontkomt naar het platteland, waar hij vergezeld van een eveneens ontsnapte 'aap ' stiekem naar school gaat met 'Jet', en koeien leert melken van 'Gijs'. Het leesplankje en oude schoolprenten komen tot leven in een kinderavontuur in 3D, tegen de achtergrond van de totstandkoming van de leerplichtwet rond 1900.  
 
Hoewel onderwerp en setting vergelijkbaar zijn, is Apenstreken bepaald geen Daens, al is wel geprobeerd de straten van de vuige grote stad wat viezer te maken, en al zijn her en der wat opzichtige rokertjes gebruikt om het blakende tv-realisme te verdoezelen. Ook streeft producent/regisseur Johan Nijenhuis een epische uitstraling na met kraanshots en een wat ouderwetse strijkerssoundtrack die Wims avontuur uptempo in een opgewekt en verwachtingsvol kader plaatst.
 
In de zwart-witte wereld van Apenstreken staan de grote gemene mensen tegenover de besmeurde koppies van de arme kindertjes. Zo grauw en kil de stad, zo idyllisch en warm het platteland: een folkloristisch land van melk en honing, fruit, vis, vlees en eieren. Waar Yvon Jaspers voor de klas staat en ook nog een lammetje wordt geboren.
 


Met een reeks voorbijkomende oude ambachten, oud-Hollandse spelletjes en kinderliedjes uit de oude doos is het een museum dat tot leven komt zoals dat tot voor kort op Koninginnedag traditie was. Te zien zijn een stoommachine, hondenwagen, weefgetouwen en karakteristieke plattelandsgebouwen, alsook een platbodem die langs Kinderdijk vaart bij ondergaande zon. Hollands glorie in de gloria. 
 
Met aan de andere kant van het spectrum nogal uit de toon vallende poep- en piesgrappen. Daardoorheen zijn dan weer enkele eigentijdse, sentimentele traanlosweekliedjes geweven, gezongen door Anneke van Giersbergen. Met teksten als 'steeds op zoek naar een nieuw begin had ik een lange weg te gaan' en 'is er ook nog liefde voor mij?' Uitschietend naar onverholen kitsch met een meermaals terugkerende close-up van Wim met een traan op zijn wang.