Het Argentijnse The Third Side of the River (La tercera orilla) opent met een aandoenlijk familietafereel: terwijl de kinderen in de tuin spelen bedrijven vader en moeder achter gesloten deuren de liefde. Maar het beeld wordt al snel op zijn kop gezet als vader opstapt, zijn dochter en twee zonen wat geld toeschuift, en vertrekt. Op weg naar gezin nummer twee.

Zoals veel mannen in Argentinië houdt Jorge, een welgestelde dokter, er een buitenvrouw op na. Zijn 'bastaardkinderen' dienen hem bij zijn voornaam te noemen; hij stelt ze nooit voor als zoon of dochter. Een groot geheim wordt er echter niet van gemaakt. En niemand in de kleine provinciestad waar beide families wonen die er problemen mee lijkt te hebben, ook al gaan alle kinderen naar dezelfde school. Men negeert het gewoon.

De 17-jarige Nicolas, onderdeel van het officieuze gezin, heeft er echter wel steeds meer moeite mee. Hij is het die elke keer weer zijn moeder moet zien te troosten, en als een vaderfiguur over zijn jongere broertje en zusje waakt. Braaf volgt hij de bevelen op van Jorge, die hem klaarstoomt tot zijn opvolger, maar zijn minachting is overduidelijk. En langzaamaan begint hij te rebelleren, via kleine daden van verzet. Door stiekem vaders tweede huis binnen te sluipen, bijvoorbeeld.

Nicolas wordt op indrukwekkende wijze gespeeld door nieuwkomer Alian Devetac, een jonge zanger die werd ontdekt terwijl hij een vriend naar de casting begeleidde. En al snel wordt duidelijk wat regisseuse Celina Murga zo in hem aantrok: zijn intense blik. Onmisbaar voor een personage dat vrijwel een hele film voor zich uitstaart en maar moeilijk zijn emoties toont.

Maar ondanks die stoïcijnse houding valt in zijn ogen altijd de waarheid te lezen. En zelfs als de camera zich niet volledig op hem fixeert, wat zelden voorkomt, word je door zijn blik aangetrokken. Vooral op die momenten dat zijn vader net uit beeld verdwijnt, en zijn glimlach plaatst maakt voor een combinatie van angst en diepgewortelde haat.

Heel subtiel allemaal. En soms misschien ook wel te subtiel. The Third Side of the River intrigeert door dat wat er juist niét verteld wordt, maar is ook een film zonder grote emoties. Waardoor de worsteling van Nicolas je maar moeilijk aangrijpt.

Toch overtuigt Murga's derde speelfilm wel. Vooral de wijze waarop ze met elke scène, vaak korte fragmenten die precies worden afgebroken op het moment dat er iets te gebeuren staat, op minutieuze wijze opbouwt naar een heftige finale, getuigt van een groot talent.

Niet voor niets koos Martin Scorsese in 2009 Murga uit als zijn protégé, voor het Rolex Mentor and Protégé Arts Initiative. En zijn naam prijkt zelfs vol trots op het affiche, als 'Martin Scorsese Presents'.