Recensie van Dorsvloer vol confetti, de uitermate geslaagde verfilming van de gelijknamige bestseller van Franca Treur.

Het luistert nauw. Neem de (overigens geslaagde) telefilm De uitverkorene uit 2006: in de reformatorische kerkdiensten die daarin voorkomen, wordt niet op hele noten gezongen, dragen niet alle vrouwen een hoed en spreekt de dominee over 'de Heer' in plaats van 'de Heere'. Pietluttige slordigheidjes voor een buitenstaander, maar in die kringen zaken van groot belang.

Dan hebben de makers van Dorsvloer vol confetti hun huiswerk beter gedaan. Maar het zijn niet alleen de authentieke details die dit portret van een streng protestants milieu in Zeeland, eind jaren tachtig, onderscheiden van eerdere films over gereformeerden. Het is vooral de luchtige toon. Jawel, de dominee dreigt met hellevuur, de kermis is verboden terrein en meisjes mogen zo goed als niets, maar er is ook ruimte voor humor, plezier en warmte. Dorsvloer vol confetti wordt niet bevolkt door het soort stereotiepe zuurpruimen dat we kennen uit bijvoorbeeld Een vlucht regenwulpenZwartboek en Bride Flight, maar door refo's van vlees en bloed, die een zekere onbeholpenheid uitstralen, alsof ze dit specifieke leven ook maar zijn ingerold.

Het scheelt natuurlijk dat we de subcultuur bekijken door een paar fantasierijke kinderogen. Dat zijn de ogen van Katelijne, een twaalfjarig meisje dat tussen zes broers opgroeit op een boerderij. Katelijne is nog te jong – en lijkt thuis te veel genegenheid te ervaren – om de kont rigoureus tegen de krib te gooien, maar begint wel vraagtekens te zetten bij de vele malle en onverklaarbare conventies die haar worden opgelegd. Waarom zou ze geen ritje in een draaimolen mogen maken, geen sprookjes mogen lezen of broeken mogen dragen? Is popmuziek echt satanisch, en zal haar lieve opa werkelijk eeuwig branden?

Dorsvloer vol confetti, gebaseerd op de gelijknamige bestseller van Franca Treur, is een toonbeeld van een geslaagde boekverfilming. De lichte toon en subtiele humor zijn overgenomen uit de roman, maar regisseur Tallulah Hazekamp Schwab en scenarist Chris Westendorp hebben het verhaal een filmische make-over gegeven. Zonder voice-overs of uitleggerige dialogen, en vol prachtige beelden van het Zeeuwse landschap. Ook knap: ondanks het anekdotische karakter en aangenaam kabbelende tempo, wordt er een compact verhaal met kop en staart verteld.

In een film met zo'n duidelijk vertelperspectief staat of valt uiteindelijk alles met de hoofdrolspeler, en die is gelukkig perfect gecast. Met weinig woorden zet nieuwkomer Hendrikje Nieuwerf een even stoere als vertederende Katelijne neer. Dat ook haar tegenspelers worden gespeeld door (relatief) onbekende acteurs, draagt verder bij aan de levensechte sfeer.

Goed, het was natuurlijk nog mooier geweest als de personages allemaal plat Zeeuws hadden gesproken in plaats van keurig ABN. Maar je kunt niet alles hebben. Volmaakt is alleen de Heere, zou de meester van Katelijne zeggen.

Meer over Dorsvloer vol confetti