Eén acteur, één decor: in de intieme setting van een theater komt het vaak voor. Maar filmmakers wagen zich zelden aan zo’n beperkte formule. Want hoe houd je zoiets anderhalf uur filmisch interessant?

Er zijn natuurlijk wel voorbeelden van onemanshows die echte cinema opleverden. Vrij recent nog zat Ryan Reynolds in Buried opgesloten in een doodskist, verbleef Sam Rockwell in Moon alleen op de maan, en streed Robert Redford in All is Lost in een jacht op zee tegen de elementen. In die films werden geijkte thriller-elementen ingezet om de vaart erin te houden: misdaad, ongelukken, fantastische plotwendingen.

Maar dan de nieuwe film Locke van de Britse scenarist/regisseur Steven Knight. Daarin speelt Tom Hardy een doodgewone man met doodgewone problemen. Deze Ivan Locke stapt in de openingsscène in zijn BMW en rijdt de snelweg op. Terwijl hij telefoontjes pleegt met werk en thuis blijft de camera onophoudelijk op hem gericht. Hij wordt niet achtervolgd door criminelen of agenten, heeft geen lijk in de kofferbak liggen, en rijdt zich niet te pletter.

Nee, alle spanning moet van die telefoontjes komen. Terwijl Ivan gesprekken voert met intimi en collega’s, ontvouwt zich langzaam maar zeker een verhaal dat eigenlijk helemaal niet zo schokkend is. Maar door de slimme dosering van de informatie, en vooral het gedrag van de uitgesproken hoofdpersoon, blijf je als kijker van begin tot eind geboeid.

Meer dan een drama of thriller is Locke een karakterstudie. Van een rationele, rechtlijnige man die koste wat het kost het goede wil doen. Tom Hardy, vooral bekend als rouwdouwer in thrillers en actiefilms, maar ook een ervaren theateracteur, zet Locke neer als een beheerste family man met onderhuidse frustraties en onzekerheden. Zijn genuanceerde spel is een genot om naar te kijken.

En dat is de film zelf trouwens ook . Locke is geen verfilmd toneel, daarvoor zitten we het personage veel te dicht op de huid en spelen muziek en vormgeving een te grote rol. Het camerawerk, vol reflecties en lichteffecten, heeft een hypnotiserend effect. Waardoor de reis misschien zelfs was blijven boeien als Locke anderhalf uur zou hebben gezwegen.