Dat zie je niet vaak: een Nederlandse thriller, netjes gemaakt volgens de wetten van het genre. Bloedlink is de film in kwestie, maar helemaal Nederlands is hij niet. Het gaat namelijk om een remake van de Britse film The Disappearance of Alice Creed (2009). Dat zie je trouwens ook niet vaak, dat we in Nederland een buitenlandse film nog eens overdoen.

Veel noodzaak heeft Bloedlink dan ook niet, maar dat is bij een thriller ook niet de hoofdzaak. Die moet spannend zijn. En Bloedlink is schaamteloos spannend . Zeker in het begin.

De film opent met twee mannen die een auto stelen op Schiphol. Daarna zien we hoe ze een kamer geluiddicht maken. En vervolgens hoe ze een jonge vrouw ontvoeren, haar in de gestolen auto gooien en naar de geluiddichte kamer brengen. Waar ze haar naakt aan een bed ketenen. En al die tijd wordt er zo goed als geen woord gesproken. De boodschap is duidelijk , dit zijn professionals.

Na de ijzersterke opening maken we kennis met de drie personages in kwestie. Vic is het brein van de ontvoerders, Rico het jongere hulpje dat tegen hem opkijkt, en Laura de jonge vrouw die is ontvoerd.

De clichés van het genre dicteren dat er in deze samenstelling een handvol scenario's zijn die zich kunnen voordoen. Laura probeert de twee tegen elkaar uit te spelen, bijvoorbeeld, of beide mannen proberen bij Laura in de gunst te komen. Het pleit voor Bloedlink dat die clichés handig worden omzeild.

Het is ook gelijk het grootste minpunt van de film, want in een poging niet voorspelbaar te worden, tuimelen na het eerste uur de 'onverwachte wendingen' over elkaar heen. Waarmee Bloedlink ironisch genoeg juist wel voorspelbaar wordt. Want een ding is altijd zeker: binnen een paar minuten wordt het kleed weer onder de film uit getrokken.

Jammer, want verder klopt vrijwel alles aan Bloedlink. Tygo Gernandt is overtuigend paranoïde als überprofessional Vic, Marwan Kenzari is als Rico sterk genoeg om onderdanig te zijn zonder een sloof te worden, en de ontdekking van de film, soapie Sarah Chronis (onder andere Onderweg naar morgen), speelt Laura met een geloofwaardige mix van angst en agressie.

De regie van Joram Lürsen laat ook weinig te wensen over. Strak en zakelijk. Wat makkelijk een toneelstukje had kunnen worden (drie mensen in een kamer), voelt nooit als verfilmd theater. De nadruk ligt niet op de teksten maar op de acties , die vakkundig en overtuigend in beeld worden gebracht. Alles voelt echt en beklemmend. Behalve dat aanstellerige einde.