Met wereldwijde festivalhit The Raid (2011) zette Welshman Gareth Evans Indonesië als martial-artsland op de kaart. Drie jaar later lost hij met opvolger Berandal – 'tuig' in het Indonesisch – de immense verwachtingen op weergaloze wijze in. Maar hij stelt ook teleur.

Berandal – de film die Evans in 2011 eigenlijk wilde, maar door geldgebrek niet kon maken – opent zo'n twee uur na de gebeurtenissen uit deel één. Politieagent Rama, moegestreden nadat hij vrijwel in zijn eentje een criminele bende uit de weg heeft geruimd, wordt verzocht te infiltreren in een nog veel machtigere organisatie, om zodoende de corrupte politietop te ontmaskeren.

Waar het origineel uitblonk in eenvoud – de gehele film bestond uit de inval van een politie- eenheid in een flatgebouw – duikelen ditmaal in sneltreinvaart talloze inwisselbare verhaallijnen en flashbacks over elkaar heen. Vermoeiend, zeker gezien de belachelijke speelduur van maar liefst 150 minuten. Tot je doorkrijgt dat het geen enkele zin heeft alle intriges te volgen. En dat je de suffe dialogen vooral als adempauze tussen de brute actiescènes dient te gebruiken.

Held Rama, de deugdzame familieman c.q. bloeddorstige vechtmachine – wederom gespeeld door de door Evans ontdekte Pencak Silat-meester Iko Uwais – loopt er maar wat verdwaasd bij, ook niet wetend wat er allemaal rond hem heen gebeurt. En vaak verdwijnt hij zelfs volledig naar de achtergrond, waarschijnlijk vanwege zijn toch wat gebrekkige acteerkwaliteiten.

Het is uiteindelijk het klassieke verhaal van vrijwel elke actiefilm-sequel, waarbij alle beperkingen van het eerste deel overboord zijn gegooid en werkelijk alles uit de kast wordt gehaald om de gewelddadigheden uit de eerdere film te overtreffen. In het geval van The Raid 2 betekent dat: ellenlange auto-achtervolgingen, massale knokpartijen in de modder en tientallen tot moes geslagen en verbrande gezichten. En twee misplaatste, cartooneske figuren die als tussenbazen figureren: de dove 'Hammer Girl', en een gozer met een honkbalknuppel.

Evans wist zich duidelijk niet in te houden. Maar in het laatste half uur pakt dat juist weer wonderwel uit, als hij een aantal van de meest geschifte en duizelingwekkende vechtscènes uit de filmgeschiedenis uit zijn mouw tovert. De choreografieën overdonderen in snelheid en rauwheid, uiteraard gefilmd zonder touwtjes of digitale trucages. Nog nooit werden horden gangsters zo stijlvol en zo snoeihard één voor één naar de slachtbank geleid.

Het maakt van The Raid 2 een film vol gebreken, maar wederom een klassieker in het genre.