Na de verfilming van het toneelstuk Carnage in 2011, richt oudgediende Roman Polanski (1933) zich met zijn nieuwe film opnieuw op het theater. Ook letterlijk deze keer, want Venus in Fur speelt zich vrijwel volledig af in een theater. Waar de wulps geklede Vanda lang na de afgesproken tijd auditie komt doen voor de vrouwelijke hoofdrol in een toneelversie van Venus im Pelz, Leopold von Sacher-Masochs baanbrekende boek over seksuele onderwerping.

Alleen de regisseur van het toneelstuk, Thomas, is nog aanwezig in het theater. De pedante Thomas voelt zich aanvankelijk ver boven Vanda verheven, maar nadat hij zich door haar heeft laten verleiden alsnog samen de rollen te lezen, worden de bordjes al snel verhangen. 

Venus in Fur, gebaseerd op een Off Broadway-stuk van David Ives, is een prikkelende en geestige 'battle of the sexes'. En waren er in Carnage nog vier acteurs, nu zijn er nog maar twee. Vanda wordt gespeeld door Emmanuelle Seigner, de eega van Polanski, en Thomas door Mathieu Amalric, die een van de 'hardest working men in showbusiness' moet zijn, want sinds 2000 heeft hij in meer dan vijftig films gespeeld. 

Amalric lijkt bovendien akelig veel op een jonge versie van Polanski (zeg maar de Polanski uit Chinatown en The Tenant), wat de film, die toch al bol staat van de erotische spanning, nog een extra laag meegeeft. 

Kenners van Polanski's aanvaring met de Amerikaanse justitie – hij werd in 1977 bij verstek veroordeeld voor seksueel misbruik van een dertienjarig meisje en kan sindsdien Amerika niet meer in zonder opgepakt te worden – zullen ook even hebben moeten gniffelen of hun wenkbrauwen hebben opgetrokken (al naar gelang) bij de scène waarin Thomas Sacher-Masochs boek een prachtig liefdesverhaal noemt. En daarvoor op de vingers getikt wordt door Vanda, die de masochistische relaties in het boek van de jonge Severin maar kindermisbruik vindt. 'Wat leven we toch in een barre tijd! Waarom moeten we tegenwoordig toch alles in een hokje plaatsen,' reageert Thomas. Of is het Polanski die we hier horen? 

Maar ook zonder al die voorkennis is Venus in Fur goed te genieten. Seigner en Amalric zijn aan elkaar gewaagd en de teksten van Ives, die samen met Polanski het scenario schreef, zijn gevat en intelligent. Door de vaak ironische muziek van Alexandre Desplat handig in te zetten, laat Polanski de kijker ook regelmatig wegdromen, waardoor die het, ondanks die ene locatie, nooit benauwd krijgt.