Bier en broeders versus slabbetjes en slaapgebrek, dat is de essentie van Bad Neighbours, een komedie waarin slechte smaak door Seth Rogen, Zac Efron en Rose Byrne tot het uiterste gedreven wordt.

Hoe slecht is die smaak precies? Denk aan een dokter die voor de grap zegt dat een baby besmet is met hiv, of een vrouwelijk personage dat ‘gemolken’ dient te worden. Toch lukt het regisseur Nicholas Stoller, die met Forgetting Sarah Marshall een van de leukste komedies van het afgelopen decennium maakte, in de meeste gevallen daar iets komisch van te maken. Hij verpakt de buitensporigheden slim in een bombardement aan absurditeiten, lawaai en prettige afwijkingen van standaard komedieformules. Dankzij de timing en improvisatie van de drie hoofdrolspelers worden dan zelfs grappen over dildo’s nog om te grinniken.

De film is in wezen een aaneenschakeling van sketches, die wordt opgehangen aan een simpel verhaal over Mac ( Rogen) en Kelly ( Byrne), een stel met een pasgeboren baby, dat het opneemt tegen Teddy ( Efron) en zijn zuipende Delta Psi Beta-volgelingen die in het naburige huis komen wonen. Na een prettige eerste kennismaking slaan de buren al snel aan het treiteren over en weer, waarbij de boel enorm escaleert.

Het knappe is dat de personages daarbij nooit de karikaturen worden die de buitensporige situaties en het niet erg logische verhaal doen verwachten. Wat de personages drijft, zijn angsten die je als kijker kunt begrijpen. De chronisch vermoeide jonge ouders zijn gefrustreerd omdat ze zelf niet meer kunnen losgaan, en gunnen anderen geen plezier omdat ze daar zelf saai bij afsteken. De jongens in het broederschap zien het stel op hun beurt als een schrikbeeld voor hun toekomst, dat ze het liefst omver zouden blazen met zoveel mogelijk herrie.

Als kijker blijven je sympathieën heen en weer schieten tussen de verschillende partijen. Dat is grotendeels te danken aan Rose Byrne en Zac Efron, die hun personages beiden van gelijke porties goed en kwaad voorzien. Efron bewijst daarbij (ook al toont hij zijn wasbordje) dat hij meer is dan een tieneridool. Zijn personage Teddy, de leider van de feestende meute, is dan wel een oppervlakkige hufter, hij speelt hem met een gevoelige kant. Hij deelt diverse intense momenten van broederlijke liefde met Dave Franco (het jongere broertje van James), die zowel vertederend als uiterst ongemakkelijk zijn. Daar tegenover staat Byrne, die haar mannelijke tegenspelers met gemak overklast op het gebied van vuige praat, en zichtbaar plezier heeft in de duivelse praktijken van haar personage. Ze maken van Bad Neighbours een feest waarvan je weet dat het een beetje fout is, maar waarvan je achteraf ook blij bent dat je er bij was.