In Touch of the Light speelt de blinde Taiwanese pianist Huang Yu-Siang zijn jongere zelf. Of beter gezegd: een lichtjes gedramatiseerde versie van zijn jongere zelf. Als eerste blinde student werd hij toegelaten tot de muziekopleiding van de universiteit van Taipei, waar hij door zijn medeleerlingen niet altijd geaccepteerd werd.

Een heel groot drama was dat overigens niet – in ieder geval in deze fictieve hervertelling. Er wordt wat achter zijn rug om gepraat, er wordt gezucht als hij bij de hand naar de volgende les moet worden genomen, maar dat is het dan ook wel. Debuterend regisseur Chang Rong-ji  wil vooral inspireren en de harten van zijn publiek verwarmen, en daarbij is geen ruimte voor vervelende confrontaties.  

Wel is er ruimte voor een mooie vrouw natuurlijk, in de persoon van verkoopster Jie (de Frans-Taiwanese Sandrine Pinna), die Yu-Siang stimuleert dat te doen waar hij het meest van houdt, ongeacht wat anderen van hem denken. En op zijn beurt inspireert Yu-Siang ook haar om haar grote droom na te jagen: danseres worden. 

Het klinkt allemaal nogal voorspelbaar en klassiek, en dat is Touch of the Light dan ook. Elk vakje in de handleiding der publieksvriendelijke films wordt netjes afgetikt: er is de komische kamergenoot die met zijn strakke korte broeken voor de nodige hilariteit zorgt, en er is de afsluitende wedstrijd waar Yu-Siang eindelijk zijn talent kan tonen. Ook de onmisbare montage van Jie die danst op het pianospel van Yu-Siang ontbreekt niet, net zomin als de dramatische flashback naar dat ene concours waar hij liever niet meer aan terugdenkt.

Op een gegeven moment begint het natuurlijk te vervelen, de brave manier waarop alle stijlfiguren uit het genre worden ingezet om maar te ontroeren. Maar tegelijkertijd werkt het wel, al ligt dat waarschijnlijk vooral aan Yu-Siang: je snapt gelijk waarom hij ook in het echte leven zo snel iedereen voor zich wist te winnen. Zijn optimisme is onverbiddelijk, net als zijn drang naar onafhankelijkheid, getuige de scène waarin hij midden in de nacht met zijn moeder de looproutes op de campus oefent. 

Knap ook is de wijze waarop de liefde voor muziek en dans voelbaar wordt gemaakt. Yu-Siang is zeker niet de meest begaafde pianist, en Jie niet de beste danseres, maar hun passie is aanstekelijk. En ja, ook inspirerend en hartverwarmend. Niet voor niets won Touch of the Light de publieksprijzen op de filmfestivals van Pusan en Taipei.