'Je wordt er niet iemand anders door,' huichelt de ambitieuze psychiater Jonathan Banks tegen zijn diepdepressieve, angstige, bloedmooie patiënte Emily over het antidepressivum Ablixa, 'het maakt het makkelijker om te zijn wie je bent.'

Wat zij niet weet, is dat Banks een klein vermogen ontvangt van een farmaceutisch bedrijf om het nieuwe medicijn aan zijn patiënten voor te schrijven. Wat hij niet weet, is dat het antidepressivum vervelende bijwerkingen heeft.

Wat heet; min of meer slaapwandelend vermoordt Emily haar echtgenoot. Met een keukenmes. Is Emily een moordenaar of is ze het slachtoffer van haar behandeling? Het antwoord is aan Dr. Banks. Die lijkt weliswaar over een geweten te beschikken, maar hij heeft óók een peperduur appartement, een echtgenote zonder baan en een kind dat een dure opleiding nodig heeft.

Regisseur Steven Soderbergh was pas 26 jaar toen zijn debuut Sex, Lies, and Videotape in 1989 in Cannes werd bekroond met de Gouden Palm . Sindsdien regisseerde hij in een razend tempo de meest uiteenlopende films, van obscure kunst ( The Limey, Solaris) en low budget-films zónder sterren ( Bubble), geëngageerde publieksfilms ( Erin Brockovich, Traffic, bekroond met een Oscar) en big budget-films met grote sterren ( Ocean's Eleven t/m Thirteen) tot eigenwijze films die overal tussenin vallen ( Che I en II).

Side Effects is van veel een beetje. De film – met Jude Law als Dr. Banks, Rooney Mara als zijn patiënte en Catherine Zeta-Jones als haar eerdere behandelaar – begint als een aanklacht tegen de farmaceutische industrie en kanttekening bij de illusie van een maakbare samenleving waarin geluk uit een potje komt, maar verandert al snel in een vermakelijke, maar tikje routineuze paranoiathriller.

Dr. Banks ontdekt dat hij wordt gemanipuleerd en zet vervolgens alles op alles om de waarheid boven water te krijgen. Of beter: om zijn hachje te redden, de waarheid is eigenlijk maar bijzaak. Bedriegers vragen er natuurlijk om bedrogen te worden.

Angstremmers en stemmingsverbeteraars als Celexa, Prozac, Wellbutrin en Zoloft worden in Side Effects met naam en toenaam genoemd, net als de bijwerkingen, maar het antidepressivum Ablixa ('Take Back Tomorrow') is fictief. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met de macht van de farmaceutische industrie. Het is misschien ook een signaal dat Soderbergh er genoeg van heeft om als David tegen Goliath ten strijde te trekken.