Distributeur Universal had geen vertrouwen in een Nederlandse bioscooprelease van de Britse actiekomedie The World's End en besloot de film hier direct op dvd te dumpen. Maar dat was buiten de fans van regisseur Edgar Wright en acteerduo Simon Pegg en Nick Frost gerekend.

Die begonnen een online petitie, haalden ruim duizend handtekeningen op, en kregen het (vermoedelijk – Universal heeft officieel niets bevestigd) voor elkaar dat de film nu toch te zien is. Simon Pegg bezorgde het goede nieuws persoonlijk via Twitter: 'I have it on good authority that it WILL be screening in the Netherlands. :)'

Vanwaar de hoge verwachtingen rond de film? The World's End is het derde deel in een trilogie die begon met de romantische zombiekomedie (ofwel 'romzomcom') Shaun of the Dead en de actieparodie Hot Fuzz – films waarin typisch Britse humor wordt gemengd met allerhande Hollywoodclichés, en die al gauw een cultstatus bereikten. 'Trilogie' is trouwens een groot woord; de films delen een vergelijkbare toon, maar geen terugkerende personages.

In The World's End wordt niet de zombie- of politiefilm, maar het sciencefictiongenre op de hak genomen. Hoe precies, dat kan de kijker beter zelf ontdekken, want de SF-twist komt pas wanneer het verhaal al een eind op gang is (NB: in de trailer wordt alles natuurlijk al verklapt).

Simon Pegg (tevens coscenarist) speelt in The World's End Gary, een nogal sneue dertiger die maar niet volwassen wil worden. Als puber ondernam hij met vier vrienden een epische queeste: een tocht langs de twaalf pubs in hun woonplaats, die zou moeten eindigen in café The World's End. Destijds werd het einde niet gehaald; nu, twintig jaar later, trommelt Gary zijn vrienden op voor een revanche. Eén probleem: zijn vrienden hebben intussen keurige gezinnen en respectabele banen, en voelen niets voor zo'n blast from the past. Pas na een reeks smoezen en leugentjes van Gary stemmen ze schoorvoetend in.

Het centrale vijftal wordt gespeeld door een groep fijne Britse acteurs: Pegg en Frost natuurlijk, Martin Freeman, Paddy Considine en Eddie Marsan. Hoewel de humor weer vooropstaat, is de eerste helft van de film verrassend rustig en melancholiek, vol observaties over nostalgie en volwassen worden. Dan slaat de film dus om en krijgt de actie de overhand.

Onmogelijke genrecombinaties maken, dat is de grap die aan de basis ligt van Shaun of the Dead, Hot Fuzz en nu The World's End. De uitwerking heeft ook nu weer iets aangenaam anarchistisch. Maar tegelijk is de verrassing er intussen wel een beetje af. En doet de omslag van tragikomedie naar sf-actie wat geforceerd aan. Net als de knipogen naar de eerdere – net iets betere – films,  in de vorm van allerlei running gags.

Toch moeten fans van die eerdere films dit laatste deel zeker gaan bekijken. Vanwege de aanstekelijke humor en de prettige cast. Omdat Wright een echte regisseur is, die knap gechoreografeerde actiescènes afwisselt met liefdevolle filmcitaten. En natuurlijk om de opstand van de fans te steunen en distributeurs te bewijzen dat er heus publiek bestaat voor bescheiden, eigenzinnige films als The World's End .